Weerlichten

[p. 102]

Weemoed.

Wat zonder moeite wordt verkregen,
al is het de allergrootste schat,
wordt niet geteld als kostb're zegen.
- Wie kent de lafenis van regen
vóór hij verschroeid van droogte, bad
om vrij te komen van het smachten
in starre dagen, heete nachten?

Wat is verloren, glanst zoo diep,
zoo weemoedsschoon en vol van toover
Zoo scheem'ren bloemen in het lover,
die, onbereikbaar voor de hand,
wonen in een onvindbaar land,
alsof in hen een wonder sliep,

dat vol beloften - maar wanneer?
hem toewenkt met een raads'lig staren.
- Wie zal hem hun geheim verklaren
- De onverbiddelijke jaren?
Nijgen zich ooit de bloemen tot hem neer?