Weerlichten

[p. 49]

Geloof.

Denk niet dat ik mezelf verlies
al schijn ik telkens bedolven
door levensstroomen die ik niet kies,
maar die mij slaan met hun golven.

Ik schijn verbijsterd, maar blijf sereen,
want mij draagt een vast gelooven.
Een luchtig hart vecht door alles zich heen
en drijft toch altijd weer boven.

Wat ik niet kan begrijpen, is nog niet voor mij,
en ik schud het af als water.
Maar wat duikend ik vond, dat maakt me blij,
al weet ik zijn waarde pas later.