Weerlichten

[p. 43]

Het Egeltje.

Achter mijn tuin in het eikenhout
zie ik soms in het avondgoud
een onbewegelijke egel schuiven.
Hij ziet er uit als een despotisch koning,
gehuld in zware pels. Waar is zijn woning?
Ik zie hem na in 't stille takken-wuiven.
Zijn snoetje is spichtig.
Hij doet gewichtig.
Hij heeft iets van een schuwe zonderling,
die zich toch vorstlijk voelt. Hij heeft een eigen
wereld; en hij peinst in ontoeganklijk zwijgen.