Weerlichten

[p. 37]

In Memoriam.

O zuster van mijn ziel, waar ben je dan gebleven?
Mijn hart verlangt naar het verloren land.
Ik droom mij weer terug - zwijg voor een wijl, bont leven -
bij kleine Eva in het tooverland.

Eén zomer straalt daar schoon als geen op aarde:
alles stond stil, een roerelooze droom.
Wij wandelden verrukt als in een toovergaarde,
verstonden 't hart van dier en bloem en boom.

Ik zie u weer aan beek vol waterbloemen,
de zwarte vlinders wipten in hun geuren zoet,
uw hoed flap-wuifde en uw vlugge voeten
liepen mij vroolijk tegemoet.

Een watermolen onder 't dichte lover:
het gouden water vonkte om 't enorme rad.
Wij stonden op het brugje, leunde' erover
en handeklappend riept gij om dat goudgetoover:
‘'t Is zuiver amber wat daar om de raadren spat!’

Bij 't oud kasteel de acaciastam vol pauwen,
die daar een rustplaats zochten - 't leek een oud tapijt -
Zij schreeuwden in den schemer: 't klonk als kat-miauwen,
kreet van gevangen ziel. die om verlossing schreit.

Langs dennenzandweg gingt ge u niet verstoppen
in diepen greppel aan den wegekant?
Gij juichtet als een kind om 't slimme foppen
en laagt te lachen in het warme zand.

[p. 38]

 

Ik denk aan ander zand - neen God ik wil vergeten:

 

de dood is niets, het eeuwig leven àl.

 

Het is een zegen dat vooruit niet weten

 

wij groote droefenis die later komen zal.

 

 

 

Nu is het al volbracht; gij toeft waar alle dingen

 

versmelten tot één eeuwige glorieschijn,

 

als in den kinderdroom waar gouden englen zingen....

 

Zal eens mijn ziel met u hereenigd zijn?

1908