Ongebundeld werk

[p. 285]

Een praatje met mijn lezer

Lieve, beste lezer...(ik heb behoefte u met ‘lieve, beste’ toe te spreken en hoop dan van uw kant ook op zekere aanhaligheid te mogen rekenen, want ik ben zoo ziek als een zieke kat, en dan ben ik altijd erg gevoelig voor ‘lieve-beste’-righeid). Lieve, beste lezer, dus, ik kan u van daag geen Epigram, geen Wonderlijke Historie en zelfs geen Doodgewone aanbieden, want ik voel, dat de stâge rilling, die over mijn ruggegraat telkens terugkeert als de strijkstok van een violist over zijn vioolsnaren, in stâge motiefherhaling en -doorvoering, en de zeesuizing die van mijn arme brein een schulp maakt vol van de muziek der aspirine, door Speenhoff met humor en lof bezongen...(Deze zin wordt wat lang, maar vooruit maar...)...mij absoluut verhinderen zullen iets anders u heden te bieden dan een praatje, een kletsje en ik doe een beroep op uw toegevendheid. Waarom blijf je dan niet in je bed? roept ge mij, bezorgd, (wil ik hopen) toe. Lieve, beste, omdat ik een vreeslijk plichtgetrouw mensch ben en het namiddagplichtje voor Zaterdagmiddag is nu eenmaal een Haagsche-Postje te schrijven, op gevaar, dat anders de mij toebedeelde plaats een blank kolommetje zoû zijn, dat aan ‘censuur’ of ik weet niet aan welke andere tragische dingen u denken zoû doen. Terwijl ik nu, dat ik zit aan mijn schrijftafel - bij een prachtig haardvuur, met rood gloeiende amaryllis om mij, die, even rood als de koorts soms met vlagen (op dit moment niet) door de schulp van mijn suisbrein gloeit, staat te branden. Er is dus veel brand in en om mij: haardvuur, koorts, amaryllis, woede over een sensatie-bericht in de courant van heden-morgen (ach, maar dáárover maar niet: wat

[p. 286]

moet ik mij laten verleiden...) maar er is ook een absoluut kleinmenschelijk tevredenheidje in mij, dat ik mijn miniatuur-plichtje vervul (de groote vervul ik soms heelemaal niet en heb dan zelfs niet eens veel wroeging...) en dat de wereld haar gang zal gaan, de Haagsche Post toch Zaterdag over een week niet zonder mij uit zal komen en gij geen zware rouw zult behoeven te bestellen, omdat ik er met mijn kolomvulling niet was.

Ja, ik ben ziek, ziek als een zieke kat. Misschien ben ik, als ge dit leest (precies over een week) weêr beter en blozend van welvaren, maar heden, den dag, gewijd aan de hp van over een week...(Wist ge wel, dat de prulletjes, die ik u schrijf, een week van te voren werden geschreven, om niet te spreken van de ‘conceptie’, die soms nog van vroeger datum dateert?) Ik ben gisteren morgen met een vroegtreintje door Zuid-Hollandsche vaal-mistige, vuil omijsde (wat is vuiler dan ijs, dat dooit in valen mist?) landen terug gespoord van Utrecht, waar ik den vorigen avond had mogen lezen voor het Studentengezelschap, dat Alle Dingen wil Weten en voor zijn talrijke schare van genoodigden (had ik geweten, hoeveel vrouwelijke jeugd die telden, ik zoû zeker liever kuische Psyche hebben gekozen dan De Komedianten, die antieke ondeugden). En daarna heb ik heerlijk gesoupeerd met mijn gastheeren, en hoewel ik aan tafel al (trouwens bij mijn voordracht niet minder) zat te rillen van de boven vermelde motief-herhaling van influenza, genoot ik toch van zoo veel heerlijke jeugd om mij heen, want wàt is weldadiger dan jeugd om wie niet jong meer is. Ik was dus blij, dat mijn gastheeren zich niet te veel lieten deprimeeren door hun zieken, ouden gast, maar dat zij niet aarzelden mij hunne meer of minder suggestieve bijnamen mede te deelen en die op een menu te boek te stellen (mijn geheugen was erg wrak, dien avond, door het herhalingsmotief over mijn ruggegraat) en zelfs mijn vertrek joviaal en studentikoos toe te zingen met een lied, dat, hoewel niet dichterlijk (het rijmt zelfs niet) van dankbaar sentiment overvloeit voor iedereen, die vertrekt...ik had bijna gezegd: verrekt, maar het rijm komt heusch niet in het blank-vers voor, hoewel...

[p. 287]

Ik klap niet meer uit de school, o lieve, o beste lezer. Want ja, ik heb het nog altijd tegen u, al denk ik nog wel erg aan de afscheidshymne, mij jong-frisch toegebulderd, aan het souper, aan mijn jonge gastheeren. O weêr twintig, twee-en-twintig te zijn en gezond en frisch van lichaam en ziel...ik geef er mijn heele Hollandsche roempje van ‘gevierd schrijver’ voor, drie-kwart van mijn romans...!!

- Wat ben je weêr vreeslijk ondankbaar! fluistert mijn vrouw, die over mijn schouder gelezen heeft.

En daarom eindig ik maar met een gevoelige snaar aan te tikken:

...Maar geen ènkel van mijn Haagsche-Postjes!!

En nu, al de blankwollige bouffantes, peluche reisdekens en mollige kamer-vestons, die mij omwikkelen uit en àf en in bed...in bed...

Even rillen...Niet zeggen, dat de lakens koud zijn geworden...Met heldenmoed even rillen...Dan warme thee, mij zorgzaam in wasemenden kop toe gestoken en dan maar weêr:

Aspirine! Aspirine!

nb Aan alle correspondenten vraag ik vriendelijk uitstel van executie, ik meen: beantwoording. Kan onmogelijk dezer dagen zes à tien brieven en briefjes per dag schrijven.