Ongebundeld werk

[p. 93]

Sonnetten

I
Stemmen

O bries-doorbruischte bosschen, waar de sater
Mij opwaarts lokt langs groene heuvelhelling!
Morgen aan morgen luist'r ik naar vertelling
Van nooit moê loov'r en sproke van klaar water!

Door groene golven grooter varens waadt er
Mijn voet, of klimt langs de ijle wijngaarddelling...
Zie, de vallei verzinkt tusschen de zwelling
Der berge' en wèg ruischt dieper 't brongeklater...

O, dierbre stemmen, laat bij 't hooger stijgen
Ik beter steeds uw blijde taal begrijpen!
Ik ben een leerling, die wil luistre' en zwijgen

Tot zèlve hij de tooverfluit kan pijpen,
Voor welke zijn melancholieën wijken:
Léert mij de verre Vreugde eéns te bereiken!

[p. 94]

II
Betooverde woudnacht

Hier bruischelt 't woud, waar mij mijn zwarte hit bracht,
En boschdemonen schril en schaatrend snerpen!...
'k Hoor hun bokshoeven 't gruizel rotssteen knerpen
Wijl bolle maan langs stammen spokewit lacht...!

Daár de kapel van San Marcell', en 'k bid zacht,
Want booze feeën spinne' er langs de scherpe
Distlen uit dauw geweven wondersjerpen,
En willen mij verstrikken diep in midnacht.

Zij dwingen soms den heilige en zij sleuren
Hem meê in dolle ronde: bloote lijven
Verleiden hem uit sluiers, die zij scheuren...

Daagraad en Zon, verdrijft de witte wijven!
En wekt den Faun, dat vliede 't spookgebeeste
Der duistere eeuw voor blij antieke geesten!

[p. 95]

III
Midzomerzon

Heraut des Lichts, ontvouw uw rozevanen!
De god der dagen schiet zijn eersten glans
Wijd stralende uit der Appenijnen trans,
Zegent met nieuwe glorie zoet Toskane,

En sleept zijn breede gouden mantelbanen
't Kastanje-bosschig amfitheater langs,
Trap tredende na trap des heuvelkrans',
Om achter 't wazig Westen weg te tanen!

Hymnen heeft hem de Daagraad toegeschetterd;
Zwijgende bidt de Middag aan, die wordt
Onder zijn zwaren zegen neêrgepletterd.

Maar de Avond zendt hem zwoele en amethysten
Geurdampe' en nauwlijks windbewogen misten
Van wierook na - in danking neêrgestort!

Bagni di Lucca, Aug. vi