Verdichtsels

XIX.
Het Wilgenbladje en de Spinnekob.

Maek u van hier,

Venynig dier!

Hoe durft gy het verzinnen

Uw vuilen draed te komen spinnen

Rondom myn steeltje?... Ga terstond,

Of 'k zal.... Zoo sprak een wilgenblaedje

Aen een klein kob'je, dat, met een klein draedje,

Zyn netje bond

Aen 't jonge scheutje van een boompje,

Dat groeide langs een waterstroompje.

Dan juist ging ik voorby: ik had het spytig woord

Van 't bladjen afgehoord.

'K bleef staen, en zag met vreugd het kob'je weven, weven!

'K aenschouwde, heel myn leven,

Zoo geern een kobbeken dat zat en spon.

Het kan zoo koddig langs zyn fyne draedjes loopen

En zoo behendig 't een aen 't ander knoopen,

Veel beter dan het ooit een wever kon!

Het kan daer zoo bevallig hangen

[p. 32]

 

En zitten lonken in zyn fraei gevlochten bed.

 

Het kan zoo snel de vliegjes vangen

 

Die zich verwarren in zyn net!....

 

Maer ik vergeet myn blaedje

 

En het venynig kobbendraedje.

 

Het bladje dan, sprak gansch gestoord;

 

Maer 't kobbetje spon altyd voort....

 

De zomer vloog voorby; de zure winterdagen

 

Verschenen met hun gure vlagen;

 

'K ging mymrend langs den zelfden stroom;

 

Geen kob'je meer dat spon; geen bladje op éénen boom;

 

'T was als de stilstand van het leven

 

Die my omringde rond en rond!

 

De bladjes lagen daer te rotten op den grond,

 

Of waren door het stroompje weggedreven.

 

Een enkel was geheel gebleven;

 

'K herkende 't!... 'T hing aen 't draedje van het kobbenet

 

Waertegen 't zich zoo bitsig had verzet

 

En zoo verwoed was uitgevallen:

 

'T gebenedydde nu den eerst verwenschten draed.

 

Ik zei: Er is daerin een lesse voor ons allen:

 

 

 

Wy houden dikwyls voor een kwaed

 

'T geen ons moet dienen tot een baet.