Verdichtsels

XVII.
De Gaei met pauwenpennen opgezet.

Een pauw vermuitte; een gaei nam zyne pennen

En stak ze zich in steert, en vlerk, en rug en kop,

Vol hoop dat niemand zou 't bedrog herkennen.

Aldus verkleed, gaet hy, met opgesteken krop,

Zich voegen by een bende pauwen.

Zoohaest men hem bemerkt, valt iedereen aen 't jouwen,

En iedereen aen 't pekken en aen 't klauwen;

Een pluime stuift alhier, een pluime stuift aldaer,

De pluimen stuiven al te gaer,

En de arme bloed ziet zich tot op het vel ontblooten.

Beschaemd keert hy naer zyne bosschen weêr;

Maer ach! hy wordt daer ook verstooten.

Dit ziet men daeglyks meer en meer.

Hoeveel die hoog hun wetenschap doen ronken,

En met eens anders pluimen pronken!

Ja maer, 't bedrog wordt vroeg of laet ontdekt;

De valsche pauwen zyn begekt,

By vreemden en by vrienden.

Zy vinden 't lot dat zy verdienden.