Liederen

[p. 226]

In oogstmaand gedicht.

Daar is de tijd

Der jacht gewijd:

De westwind koelt de heide;

De korhaan schiet

Al over 't riet

En vliegt ter bloemenweide;

Verrukt beschouwt

De boer het goud

Des koorns op elken akker;

En heel den nacht,

Vol starrenpracht,

Houdt mij de liefde wakker.

Het veldhoen vest

In 't graan zijn nest;

De snep, in woudige streke;

De kievit, op

Den heuveltop;

De reiger, bij de beke.

[p. 227]

 

Men hoort bekoord

 

In bosschig oord

 

De tortel kirrend klagen,

 

En langs de baan,

 

Waar hazelaars staan,

 

De lijster lieflijk slagen.

 

 

 

Zoo zoekt en schept

 

Wat vleugels rept

 

Zich vrij genot en vrede,

 

Alleen, gepaard

 

Of saamgeschaard,

 

Naar eigenen aard en zede. -

 

Maar wat gerucht

 

Vervult de lucht

 

En stoort de vogelkoren?

 

O wee! daar knalt

 

Een schot, en schalt

 

Des woesten jagers horen!...

 

 

 

Maar de avond daalt -

 

De mane straalt;

 

Op gele velden schittert

 

De lauwe dauw:

 

De lucht is blauw;

 

De vlugge zwaluw kwittert:

 

O Peggy, nu

 

Wil ik met u

[p. 228]

 

Der schepping schoon beschouwen,

 

Den kuischen doorn,

 

Het ruischend koorn,

 

De welige landouwen.

 

 

 

Wij zullen gaan

 

Langs gindsche laan,

 

En teer van liefde fluisteren;

 

In mijnen arm

 

Zal ik u warm,

 

Al trouwe zwerend, kluisteren...

 

O duurbaar is

 

Der bloem gewis

 

De frissche lenteregen,

 

Doch meer bemin

 

Ik u, vriendin,

 

Mijn lief, mijn heil, mijn zegen!