|
| |
| |
| |
Op het treurspel Van den Armenischen Martelaar
Polieukte, Van den Heer Frans Ryk.
VAn welk een iever voelt myn ziel haar ingenomen,
Nu Polieukte zal in 't oog der waereld komen,
En toonen hoe volmaakt hy op den kruis weg trad.
Die groote Martelaar, die zo veel deugden had,
Zal weêr te Melitene, in 't oog der Wichelaaren,
De Goôn braveeren, en verbreek en hunne altaaren:
Terwyl Nearkus grypt het heiloos offervat
Der Afgodisten, dat de wyn ten kimme uitspat,
En 't beeld van Jupiter, op 't heerlykst uitgestreeken,
Dreigt met zyn voeten op het jaarfeest te verbreeken.
Zo krachtig word de ziel eens Heidens aangefpoort,
Als zy door 't wasbad der genade aan Godt behoort,
En smaakt het heilig bloed des Zoons, daar zy het teken
Van by zich draagt, dat haar erinnert welke streeken
En listen 't heidendom gebruikt, en hoe verblint
En averechts het volk de valsche Goden mint.
Zy brengt de geilheid haar van Jupiter te binnen,
En yst, wanneer zy ziet een dartle Hoer beminnen,
Die tochtiger dan eer de wulpsche Lyda was,
Die zo veel pollen van hun minnekoorts genas.
Dat tuige ons Flora: hoe veel bloedige offerhanden
Heeft zy zien slachten, en voor haar op 't outer branden?
Voor haar, die Rome, voor haar heiloos hoergewin,
O schande! ô gruwel! gaf den naam van Bloemgodin.
| |
| |
Maar Polieukte, van een eedler vuur gedreven,
Doet d'Afgodisten in hun eigen Tempel beven,
Hy vloekt hunne offers en altaaren rood van bloed.
My dunkt, ik zie noch hoe hy met Nearkus woed
In Feliks byzyn, die vervoert van dollen tooren,
Zyn Kruisgenoot het staal door 't moedig hart doet booren,
Wiens bloed (het heilig zaad der kërken) vloeid langs d'aard
Door lillende aders, dat een oegst van zielen baard.
Met welk een liefde, en met hoe veel tederheden.
Wenscht hy op 't martelspoor zyn Kruisvriend na te treden!
Hoort! hoe doorluchtig hy alle aardsche machten wraakt,
Zyn Bedgenoot, zo teer bemind, om Godt verzaakt:
‘Geen weereldsche inzicht zal my immermeer belezen
Voel in 't herborene gemoed
Een heilger drift, een eedler gloed.
Paulina, my zo waard voor dezen,
Acht ik een hinderpaal te wezen:
Wyl zy my zomtyds wanklen doet.
O eedle ziel, wie is u machtig na te volgen!
Gy acht geen Decius hoe wrevlig, hoe verbolgen
Hy Christus kudde met zyn yzre zweepen slaat;
Wyl gy dat aardsch is, om het eeuwige, verlaat.
Vaar voort d'Aardsvyand van Godts kerken zal ook beven,
Als hy Etruskus door een Gothsche pyl ziet sneven;
Terwyl Godts wraak hem zal vervolgen, waar hy treed.
Dat moorden, pynigen, dat branden, al dat leet,
Godts bruid gedaan, ontsteekt de Majesteit in tooren:
Daar trest zyn donder! 'k zie dat monster dier versmoren
Daar gaapt de grond om hem te zwelgen in zyn vlucht!
Zyn machtelooze God, om wien hy droevig zucht,
Kan hem niet redden, of der Gotthen hoogmoed dwingen.
| |
| |
Dus moest zich Nero ook van schrik de keel toewringen.
Toen 't uitgestorte bloed der Kristnen riep om wraak.
Ja Tharsis zal noch met het grootste ziels vermaak.
Den bloedhond Maximyn zich zelven zien verhangen.
Maxentius zal ook, van doodsche schrik bevangen,
Noen storten met zyn paard voor over in den vloed,
Daar 't zegepralend hooft dat schrik dier op den voet
Doorluchtig volgt, en zich verwinnaar ziet van Romen.
Wat zal Mazimiaan al onheil overkomen!
Hoe zal hy beven als hy vlucht voor Konstantyn!
De hemel zal het bloed der Kristnen op Licyn
Ook wreeken, en zyn toorne om een tieran niet staaken.
Thessalonika zal hem zien de ziel uitbraken,
Wanneer zyn bedgenoot vergeefs haar broeder smeekt,
Om dat hy d'eeden, duur gezwooren, steeds verbreekt,
Godts bruid in 't aanzicht vliegt, schoffeert, en droef doet weenen;
Wyl zy haar zuigeling ziet plettren tegen steenen
Waar ben ik? en waar voerd dat ievervuur my heen?
Uw Polieukte, ô Ryk, zal het Toneel betreên,
De harten roeren, en d'aanschouwers, onder 't lyden
Des Kruishelds hem de kroon des levens doen benyden,
Om die zich, door hun bloed, te zetten op het hooft.
Vaar voort, myn Heer het vuur, in u schier uitgedooft,
Moet weêr ontfonken, doet Romanus zegepralen,
En vlecht dien Held een Kroon van diamantestralen,
Gelyk gy eertyds snoerde uw Polieukte om 't hair.
Hy zag vervolging aan, noch smaat, noch lyfsgevaar,
En storte melk en bloed uit zyn doorkurven ader,
Terwyl zyn ziel vloog in de schoot van Godt den Vader;
Dan zullen d'Engelen, op zulk een zoet muzyk,
Met ons ten rei gaan, en u pryzen te gelyk.
|
|
Auteursrechtvrij