Punt- en kleine mengeldichten

XXIII.

Zéker milord was gaen éten

Op een pragtig middagmael

By een ouden kardinael.

Dat zyn mannen warm gezéten,

Hoog in zwier; den rooden hoed

Is een vette brok, ganschbloed!

[p. 186]

 

Wilt den Paus er een my géven,

 

Groot pleizier zal hy my doen,

 

'k Laet myn yslyk pensioen,

 

En ik ga te Roomen léven.

 

Dézen Milords zóon dan was

 

In zyn eerste lentejaren,

 

Bloode en weinig nog ervaren.

 

Hy zat née'r, en had geen glas,

 

'k Wéet niet hoe dit was vergéten.

 

Dorstig zynde, liet hy 't wéten

 

Aen een knegt die by hem stond,

 

Dóor een klaer bediedend teeken

 

Figurérend naer zyn mond,

 

Zonder 't minste wóord te spréken.

 

Den lakkei héeft seffens dan

 

('t was een fyn en koddig man)

 

Eenen roemer op-genomen,

 

Dien hy ergens vond gereed;

 

Schonk hem vol en met zyn kleed

 

Hem bedekkend, is gekomen

 

By den Baronnet, half luid

 

Zeggend: Eccolo, Signore;

 

Gauw, néem af, en drink het uit

 

Dat u niemand zie of hoore.