|
| |
VI.
Den geloomden Pater.
Een boer die niet véel óordeel had,
Maer schyven in zyn kist bezat,
Had zich vóor twintig louisdoren
Een pèerd gekogt in zéker stad;
En zonder lèerzen aen of sporen
Er op-gesprongen heel galant,
Met eenen knuppel in zyn hand
Kwam hy daermé' naer huis geréden
Gelyk een próost; dat ging al wel;
Maer 't sneeuwde dik en 't vróos zeer fel:
Den próost kréeg koud in al zyn léden;
| |
| |
Des hield hy stil, zat voet op aerd'
Om warm te worden, en het paerd,
Dat hy had hy den toom genomen,
Is hem van agter na-gekomen
Langs de besneeuwde en eenzaem baen.
Twee and're gasten nu, twee snaken
Die hemd noch schoenen hadden aen,
En in een rouw kleeägie staken;
Twee minnebroe'rs, om 't kort te maken,
Hem dus eenvoudig ziende gaen,
Zeide een van hun: ‘broe'r Kuniaen,
‘Wy moeten ons hier wat vermaken:
‘Wy zullen Klaes die ginder gaet
‘Een vastenavondpart gaen spélen.
‘Zyn pèerd is 't ons, maek daerop staet;
‘Wy zullen 't boeltje samen délen,
‘Laet my geworden, kameraed:
‘Ik wil myn kap daeraen verpanden,
‘Dat ik 't zal lév'ren in uw handen,
‘En als gy 't hebben zult, ga dan,
‘Maer zonder 't minste wóord te spréken,
‘U ginds in 't dennebosch verstéken,
‘Opdat ik u daer vinden kan.
Dit af-gesproken zynde, kwamen
Zy stil van agter by, en namen
De merrie by de manen vast.
Broe'r déed den toom uit, de and're gast
Héeft gauw dien om den hals genomen,
| |
| |
En rug omhoog en hoofd omlaeg,
Is hy den pagter na-gekomen.
Den broe'r en 't pèerd zyn weg: geen vraeg
Zal nu van Kuniaen meer wézen.
Een poos hierna den boer zag om:
Hoe stond hy daer verbaesd en stom!
Den schrik is in zyne oog te lézen;
Den toom ontsnapt den armen bloed.
Den pater valt hem snel te voet,
En met een hypokriete wézen:
‘Ach! riep hy, ik ben pater Vloot,
‘Een minnebroe'r, dien gy vóordézen
‘Wel hebt gekend, zoo ik vermoed.
‘'k Was van de regte ba en gewéken;
‘Ik dwaelde wyd van pligt en deugd.
‘Te rasch en hitsig in myn jeugd,
‘Bedréef ik véle domme stréken,
‘En viel tot de ooren toe in 't kwaed.
‘God hielp en trok my uit dien staet;
‘Maer ik ben zéven volle jaren
‘Een pèerd geweest tot myne straf;
‘'k Moest anders naer den duivel varen.
‘Die boete is my genomen af,
‘De zéven jaren zyn verloopen,
‘En wyl gy my hebt willen koopen,
‘Ik hoor u toe en ben verblyd
‘Met u te woonen te allen tyd.
- Ja, naer den henker móogt ge loopen!
‘En wat gaen my uw parten aen
| |
| |
En uw vermaledyde stréken?
Loop, dat ge hals en heen móogt breken!
Doch neen? ik zal u béter rae'n:
Ga fraeikens naer uw klooster wéder,
En valt vóor uwen gardiaen
Vergiffenisse vragend, néder.
Zie dat ge wyzer zyt voortaen;
Dat is het best; ik laet u gaen;
Daer is met u niet véel te winnen:
Terwyl de myne gaet beginnen.
Vier honderd gulden ben ik kwyt,
Waerom ik bersten mogt van spyt.
Doch ik heb ook al iets bedréven,
En ik verdiende ook straf en pyn;
Misschien had ik een jaer of zéven
Daervóor een ézel konnen zyn,
En krygen staeg myn huid vol slagen,
Dan ware ik anders te beklagen:
A ça, geluk dan, houd u fyn,
En denk op my in uw gebéden.’
Den pater gaet snel aen een kant,
En Klaes kwam t' huis met stille schréden,
Den toom nog houdend in zyn hand;
Maer hy verzwéeg om goede réden
Zyn avontuer, wat men hem vroeg,
Daertoe had hy verstand genoeg.
't Was nauwelyks een maend geléden,
| |
| |
Of hy zag wée'r dat eigen paerd
Op zéker merkt, klaer vóor zyne oogen.
‘Ja, riep hy, 't is het by myn baerd!
Het is het, ik ben niet bedrogen!’
Nu ziet hy 't zyn kompéer Matthys
Van agter en van vóor beschouwen,
En hoort hem vragen naer den prys.
Hy lacht en trekt hem by de mouwen,
En zegt hem: ‘Tys, mag ik u rae'n,
Zoo koopt het niet, het mogt u rouwen,
Gy zoudt u agter de ooren krauwen.’
- Waerom? zei Tys, het staet my aen,
‘Ik zou 't niet gèerne laten gaen;
‘Moet ik op uw gezeg betrouwen?
‘Waerom wilt gy my dat on rae'n?
- Ho! dat zal ik u doen verstaen:
‘Het is geen pèerd, het is een pater,
‘Een minnebroe'r. - Wat gekken tater!
‘Gy ziet my aen dan vóor een kind?
- Neen, Tysoom, neen, gy zyt myn vrind:
‘Gy wéet niet hoe ik ben gevaren.
Dat zelfde dier, myn kameraed,
Met huid en haer, gelyk 't daer staet;
(God wil' ons altemael bewaren
Van ongeluk en schelmery!)
Had ik, laet zien, het is geléden
Ten allerlangste een week of dry;
(Het spyt en krenkt my nog op héden;)
| |
| |
Had ik gekogt? zeg ik, te Loon
Vóor twintig lowien en een kroon,
En met myn koop zeer wel tevréden,
Kwam ik er fraei méde aengeréden:
Op een mael, knak! geloof me vry,
Had ik een pater onder my.
Ja, Tysoom, zoo ben ik gevaren.’
En nu vertelt hy hem de rée'n;
En van zyne ongebondendhée'n,
En van de pénitentiejaren.
‘Ik kan wel peizen wat het is;
‘Den vagebond is heel gewis
‘Wée'r in-gegaen zyne oude wégen,
‘En héeft de zelfde straf gekrégen
‘Van pèerd te zyn; daer staet hy nu.
- Wel, Klaes, wie had dat droomen konnen?
‘Ik was een schooien zonder u:
‘Ik had daer fyne wol gesponnen;
‘Wel, zonder u ik was kappot;
‘Vier honderd frank die 'k heb gewonnen;
‘Kom aen, ga mé', ik géef een pot.
(Piron).
|
|
Auteursrechtvrij