Punt- en kleine mengeldichten

CLXXXV.
De dood van eenen goddeloozen.

Daer ligt hy nu in 't zwygend graf,

Panorion verdoemd twee nagten en twee dagen,

Eer hy zyn laetsten adem gaf.

Zy sidd'ren alle nog die zynen uitgang zagen.

O! ware ik nooit daerby gewéest!

Hoe woelt dat schrikbéeld in myn géest!

Ik zie hem nog zyn handen wringen,

De wanhóop in 't misvormd gelaet:

Ik hoor nog zyn gehuil en helsche lasteringen.
‘Wie zyt ge, riep hy, gy daer met uw zwart gewaed?

Komt gy my reeds uw doodslied zingen!

Weg met uw logentael, die ik verwensch en haet!
Wat wilt ge my van God.. van God, die my verlaet,

Van eeuwig vuer en Hémel spréken!

Daer is zoo niets!. ik voel, ik voel een hel in my.’
Hy knarstandde, en zwol op van smert en razerny;

De stem bléef in zyn gorgel stéken.

Hy woelde, wrong zich om, en gaf, gelyk een beest,

Vervaerlyk brullende, den geest.