Van God en van de natuur

[p. 28]

XIV

Het groot geraas der wateren houdt aan
Onder de hemelen, de wijd gespreide,
In eeuwigheid de sterren zijn gegaan
En de kometen door de luchten rijden.

Bij nacht en morgen en in schemering
Hebben gefluisterd de nabije boomen,
Nimmer hield op kleurenuitwisseling
Of in den fijnen aether het klankstroomen.

Wij luisterden - waarvoor, voor wien mocht wel
Dit eeuwig heengaan zijn en weer verschijnen,
Het trager worden - en dan weder snel
Aangroeien dezer klankbezochte lijnen.

Wij waren kijkers in bevreemdend spel,
Dat de natuur speelt met haar wijd lichame,
Zij werpt zich in de zelfgeschapen wel
En ziet zich aan en schijnt iets te beramen,

En kijkt zich af en zoekt wellicht de spil,
Die haar doet om zichzelve heen spiralen,
Een hand, een woord, een uitgesproken wil
Die haar doet eeuwiglijk zichzelf herhalen.

En in haar woeste wentelende kracht,
Zich zelf te weten, heeft haar zaad geschapen

[p. 29]

 

Een opgeheven wezen, in een dracht

 

Van bloed en spieren, met zintuig als wapen.

 

 

 

Dit gaat nu in haar rond en zegt haar uit,

 

En geeft aan hare mompeling zijn woorden,

 

Aan hare sprakeloosheid zijn geluid,

 

Aan hare fluistering zijn klankaccoorden.

 

 

 

En wat zij wil, d'oneindige natuur,

 

Zegt haar die mensch - Hemel wil zij noch helle,

 

De nachtezee zijn, noch het zonnevuur,

 

Zij wil muziek zijn en oneindig snellen.