|
| |
| |
| |
Aan Koning Albert.
Mijn Koning en mijn hoop,
Die weet dat macht geen zegen,
En vrijer mannen eer geen koop,
Die vast geen onrecht plegen
Uw Vlaandren lijdt er onder,
Door 't luide krijgsgedonder
Onz' stage stem niet door?
Van plichtgetrouw rechtschaapnen,
Die reeknen op uw vroom beleid
En staan, met lijf en waapnen,
| |
| |
In eerbied en bedroeving,
Doch ook vol moed die laster tart,
Door rampspoed en beproeving
Hervragen, smeeken, eischen wij
Het end der talentyrannij
Die allen strekt tot schande,
Onvroed bevoordeeld wordt.
Geen meerdren duld, geen mindren.
Waar de eene dankt en de andre mort.
Ach, voorkeur onder kindren
Heeft menig huis gestort.
| |
| |
Aanschouw in nood en drang,
Verraden door hun vrienden,
Bestookt, bedreigd met ondergang
Staan wij op vaste panden
Dat druk van broederhanden
Ons meê den hals niet worg.
Begrijp den Vlaamschen geest,
Hij acht verlies van goedren
Gering, verlies van vrijheid meest.
Breng rust in onz' gemoedren,
Zij zijn U trouw geweest.
| |
| |
Klein landeke overvielen,
Groeninge! klonk bij klokgebons
Groeninge! en trillend, trotsch,
Ontvlamde ons vrij geweten.
Bij feller neep en nood scheen plots
Het wrang oud leed vergeten
Wij helden links noch rechts
Maar voerden, tot beschaming
Van duizend niemands, duizend knechts,
Den schoonen name Vlaming
In 't barnen des gevechts.
| |
| |
Toen hij zijn mane schudde
Rolde de donder door 't gewolk.
Wij zijn geen loome kudde,
Wij zijn een vaardig volk.
Gij kent het puik, de bloem
Sire, als ik dof de puinen noem,
Waar voort Uw vanen wappren,
Dan buig ik voor hun roem.
Nood heerscht van gouw tot gouw,
Angst beidt in elke woning;
Toch kwelt geen bitter naberouw.
Wij blijven naast den Koning,
Eendrachtig, hou en trou,
| |
| |
Om goed en bloed en leven
In liefde en offervaardigheid
Voor Zijnen roem te geven;
Doch Vlaandren, Majesteit,
Oud Vlaanderen hoort aan God.
En overlaan met schimp en spot,
In wezen, niet in schijn,
Niet half Germaan en half Latijn,
Onszelven en niets anders,
| |
| |
Vrijburgers in vrij land,
Gehouden, staande, tot onz' schand,
Vóor dichtgeslagen deuren
Tot vóor den Troon, als 't moet,
Doen wij onze aanspraak gelden,
Op onzen arbeid, op ons bloed,
En zooveel duistre helden
Wier graf geen mensch begroet,
Wij vragen, Sire, ons recht;
Geen voordeel en geen gunsten,
Maar driemaal, dringend: recht, recht, recht!
De zoon der vrije kunsten
De Vlaming is geen knecht.
| |
| |
En wordt die kreet gewraakt,
En blijft dat recht onthouden,
Wordt van ons hart een steen gemaakt:
|
|
Auteursrecht onbekend