Gedichten

[p. 98]

De notelaars.

De notelaars, ze nijgen

Vol zilver en vol goud;

Ze zwichten en ze zwijgen

Ze worden stilaan oud.

Nu staan ze daar, verwilderd,

Met leemten allerlei,

Maar schooner nog geschilderd

Dan midden in den Mei.

Nu staan ze daar, en zwijgen,

Geknakt, geknord, geknuit,

En slaan hun bruine twijgen

Als armen om hen uit.

[p. 99]

 

Een zijdeweefsel, wuiven

 

Hun blaren om hen heen;

 

Ze schijveren en schuiven

 

En tuimelen beneen.

 

 

 

Daar liggen zij, al geluw,

 

Al lijze, lijze, los,

 

Gepolkt in hunne peluw

 

Van muntegeurend mos.

 

 

 

De notelaars, ze nijgen,

 

De notelaars zijn oud;

 

De kruidekens nu krijgen

 

Hun zilver en hun goud.