Gedichten

[p. 12]

Lenteregen.

Slagwater plast de regen.

De zonne scheurt de lucht

En teekent op de wegen

Haar tooverende vlucht.

Het giet, het giet gestadig!

Geen losse druppels meer;

Maar vast en ijzerdradig

Rechtreesemend en zeer.

Het ruischt en kruist en dwerelt,

Het spokt en spat uiteen.

Witschuim komt opgepereld

En perelt weer verscheên.

Al schubbe, al schubbe en schilfer,

Met kleuren duizendvoud.

Mijn zole druipt van zilver,

Mijn oog is blind van goud.

Kijk! wolken in de plassen,

Geschelfd, geschipt, geschaapt;

En hemels, die verrassen

Met blauw, dat donker gaapt.

[p. 13]

 

Het is of met de vlage

 

De lucht aan flarden vloog:

 

Een grijsdoek zakt omlage,

 

Een blauwdoek trekt omhoog.

 

 

 

Het grijze krimpt alsan en

 

Daar wordt nu met geweld,

 

Een speierboog gespannen

 

Totdat hij springt en smelt.

 

 

 

Al matter en al minder.

 

In tweeën valt de rond.

 

De stukken zitten ginder

 

Te gloeien in den grond.

 

 

 

Het blauwe spreidt zich open

 

Oneindig, klaar en diep.

 

De zonne schudt, en dropen

 

Die peerlen uit dien iep?

 

 

 

De wolken staan geheuveld,

 

Heel ver, lijk stapels wol,

 

Geplukt en uitgestreuveld,

 

Al barmenwijze en bol.

 

 

 

En al de zwarte boomen

 

Wit-druipen van het vocht;

 

En al de wateren stroomen

 

Naar beek en bekebocht.

[p. 14]

 

De hallemkes omhelzen

 

Elkaar in zwaren zwijm;

 

En op den bast der elzen

 

Blinkblankt een lage lijm.

 

 

 

Ei, ziet die bonte duiven

 

Wegtuimlen door het licht!

 

Ei, voelt die winden wuiven!

 

Dien gloed in uw gezicht!

 

 

 

O Lente, o zon, o regen!

 

O licht- en luchtgeweld!

 

Er waait een sterke zegen

 

Gevleugeld over 't veld!