Echo's

[p. 83]

Wederzien.

Ik sprak haar zoolang en ik weende en ik loeg;
Ze zei mij niet veel, maar ze zei mij genoeg.

Ik moest haar verhalen mijn schuld en mijn spijt,
Mijn lijden, mijn wanhoop, mijn lastigen strijd.

Ik sprak haar zoolang en nog langer ik wou,
Van al wat ik wenschte, en van al wat ik zou.

En als ik haar weer om vergiffenis vroeg,
Ze zei mij niet veel, maar ze zei mij genoeg.

En weder hernam ik en weder begon
En voelde niet dat ik niet eindigen kon.

En weder hernam ik, en stamelde en zei,
Tot dat ze op mijn mond haar klein handeken lei,

[p. 84]

 

Totdat er een traan in haar oogelijn hing,

 

En 't woord mij voor goed op de lippen verging.

 

 

 

Dan zweeg ik en weende, dan zweeg ik en loeg;

 

Ze zei mij niet veel maar ze zei mij genoeg.