Echo's

[p. 63]

Minnezangers Afscheid.

Langs boomen zonder loover

Een zanger op de baan;

Veel sterrekes daar over

Die schijnen mee te gaan.

De zanger droomt wellustig

Van zijne laatste min;

En morgen trekt hij rustig

De wereld verder in.

Nog zit zijn liefje aan 't venster,

Met wonderlijk gemoed;

De lucht is al één genster,

Haar hartjen al één gloed.

[p. 64]

 

Haar hoofdje, vol gepeizen,

 

Leunt op haar kleine hand;

 

Haar blauwe blikken reizen

 

Met hem, op 't witte land.

 

 

 

‘Daar gaat hij, vrij van zorgen,

 

En zingt zijn minnelied.

 

Waar of de roode morgen

 

Mijn minnaar dwalen ziet?

 

 

 

Besneeuw, o maan, zijn wegen

 

En volg hem op zijn spoor;

 

Gij, sterren, lacht hem tegen

 

En licht hem vriendlijk voor!’

 

 

 

Zij zwijgt; de lucht verduistert;

 

Een wolkje omfloerst de maan;

 

De schoone bruine luistert:

 

't Is doodstil op de baan.

 

 

 

Haar boezem gaat steeds banger

 

En sneller op en neer:

 

‘Vaarwel, o lieve zanger,

 

U zie ik nimmer weer!’