Echo's

[p. 22]

Valavond.

Al 't purper, uit de lucht gevaagd,

ligt valer steeds van verven,

op vlotte wolken flauw geschraagd,

te stijven en te sterven.

De volle maan zit, rond en rood,

in 't bleekeblauwend oosten,

die weenen om den zonnedood

met tranenlicht te troosten.

Ik zie nog in het sperrebosch

een wemeling van stammen,

en hoor den wind den harenbos

der koppekens doorkammen.

[p. 23]

 

Waar zijn de dunne biezen nu

 

die groenden in de grachten?

 

Ze kreunen en verkiezen nu

 

in smoren te versmachten.

 

 

 

Gestolen is het stoppelgoud

 

dat vonkelde in den morgen;

 

de nevel, om het veld gevouwd,

 

heeft al zijn glans verborgen

 

 

 

De schelven, die ginds scheemrende uit

 

den achtergrond verrijzen,

 

de schelven, daar 't gezicht op stuit,

 

vergrooten en vergrijzen.

 

 

 

Reeds halv'ling in een zware sprei

 

van duisternis gedoken,

 

staan de oppers in de grauwe wei

 

te dreigen en te spoken.

 

 

 

Gedoofd de laatste zonnegloor;

 

de mane klimt verwonderd;

 

de sterren piepen stadig door,

 

nu tien, en straks wel honderd

 

 

[p. 24]

 

Voortaan begint de stille kamp

 

die heel den nacht zal duren;

 

de donkre grond spuwt damp op damp,

 

de hemel zet zijn vuren.

 

 

 

Ze strijden stil, en, één voor één,

 

verduikt de nacht de sperren;

 

het boschjen hangt vol duisterheen

 

en heel de lucht vol sterren.