Gedichten

[p. 67]

De andere wereld

Toen ik dacht dat ik wist wat doodgaan was
dacht ik voorbij de doodsangst ongepast:
wie moet doelpunten in het nederlandse elftal
nu ik des nachts niet meer voor Abe Lenstra inval,
wie moet er nu op mijn Robinson-eiland
de halmen snijden van de uit de zeeramp
geredde gerstekorrels zo vol hoop geplant?

Wie moet de vuurtoren betrekken op het rode klif,
waar ik boven het schuimend lot de nachten
volstrekt alleen kan huizen met mijn vrede,
wie moet de altijd immers reeds ontklede
vriendinnen van de droom die op mij wachten
nu in mijn plaats bedekken en verwarmen
en wie moet het gedicht dat tussen hoofd en hart
ergens zijn oorsprong vond nu woorden geven?

Zo was het dat ik tot mijzelf kwam,
toen ik dacht dat ik wist wat doodgaan was.
Toen ik mij weer bewegen durfde stond Madame
daar naast mij met een glas, ik dacht -
terwijl ik overeind kwam van de planken van de gang,
terwijl ik zei, merci Madame, ça va, ça va -
wat is je stem nu laf en zacht.

[p. 68]

 

En ik behoud van deze keer het peinzen over:

 

eens komt men de paniek van doodgaan niet te boven,

 

en wie moet dan de goede wereld van de nacht

 

open doen, wat ik daar ben en bezit verzorgen

 

en weer behoedzaam sluiten in de morgen?

 

Of zal met mij mijn andere wereld het begeven,

 

zoals een ongeboren maar complete wereld sterft

 

in 't lichaam van een moeder die ontijdig sterft,

 

of zal ik dan die wereld pas voorgoed betreden?