Gedichten

[p. 59]

Het staal

De globe van staal is vermoeid,
het staal is het oude niet meer,
vermoeid is het en het zweet,
eertijds in machtsbesef glanzend,
nu dofzwarte olie van schuld,
huiden olie rimpelen af,
traag vloeit zwarte olie als stroop,
maar de troebelste olie wordt eens
snelstromende klokkende
lichtgele olie van heil,
maar de gorgelend vlietende stroom
is eenmaal de oude niet meer,
hij wordt traag in het gaan,
men zou zeggen hij zweet,
het is kurk dat hij afscheidt,
de brede rivier van inkeer.
Een huid trekt zich samen
tot een lichaam van kurk
en jong en lichtvaardig zweeft
over het oude traagvloeiende pad
de kurkkolos die zich roemt dat hij leeft,
maar is hij de oude nog wel?
want hij krimpt hier en daar
en wil zinken.

[p. 60]

 

Nee, nu komt het, nu komt de hand.

 

Hij grijpt naar de stervende kogel

 

van kurk en hij heeft hem gevangen.

 

- Waar gaat dat naar toe

 

willen wij weten -

 

Hij trekt hem kapot

 

- wat voor een hand

 

hoe zag die er uit -

 

en de hand rukt als vlees

 

nootblank vruchtvlees in repen

 

het lijf uit elkaar

 

 

 

- zeg op wat voor hand

 

dat is zeer belangrijk

 

een doorboorde hand of

 

de greep van een soldaat -

 

uit elkaar en zie, binnen

 

in de globe van kurk

 

van de huid

 

van de stroom

 

van het zweet

 

en het vet

 

van de oude vermoeide

 

wereld van staal

 

van voorheen

 

uit elkander getrokken,

 

vindt de hand,

 

en nu wacht hij even,

 

vindt de hand een kogel

 

van diepglanzend staal.

[p. 61]

 

En de hand schat en weegt

 

de nikkelstaalparel

 

zwaar in de handkom,

 

deze rolt in de palm

 

naar de kant

 

en terug,

 

hij is overal

 

glanzend nieuw staal.