Ruize-rijmen

17.

Mijn moeder had een groote kom

Met goudvisschen - een keurcollectie,

En zei tot 't hitje, goed maar dom:

‘Maak dat ik nooit op 't glas een vlek zie,

Hou 't water altijd versch en rein,

De visschen schoon - verzorg de dieren,

Zoodat zij blijven wat zij zijn:

De bloemen, die mijn home versieren.’

‘Jawel!’ zei Mary. Maar, o neen!

De stomme dieren gingen kwijnen,

De schub-laag brak, en een voor een

Zag men ze sterven en verdwijnen.

Maar wie schetst moeder's ergernis,

Toen z' eens bemerkte - ach, te spade!

Hoe Mary vlijtig visch voor visch,

Aan 't poetsen was met poetspomade?