Sjöddeköl. Rijmelkes in 't Mastreechs

[p. 54]

Heimwee

'ch Verlang nao diech mie lensje,
nao diech reik iech m'n hand,
diech streek vaan bos en berreg,
mie dierbaar Limbörgs land.

'ch Verlang nao diech, mie pläötske
gelege-n-aon de Maos,
Mastreech mie Vajerstedsje,
de stad vaan Sintervaos.

'ch Verlang nao diech, mien täölke,
't sjoens vaan allemaol,
iech zal diech blieve spreke
mien eige Mooiertaol,

'ch Verlang nao diech, mie Vollek,
zoe moonter en zoe blij,
gehech aon stad en täölke,
veur ederein gasvrij.

'ch Verlang nao diech, mien huiske,
mèt zusters, Peer en Meer,
diech brochs m'ch dèks e kruiske,
meh ouch zoe väöl plezeer.

'ch Verlang nao uuch, mien vrunsjes,
die aon de stasie stoon
es iech kom op vekansie
of weer eweg moot goon.

[p. 55]

 

'ch Verlang nao dich, mie meitske,

 

vergeet d'ch neet mie gaw,

 

'n ech Mastreechter blömke

 

boe iech zoeväöl vaan haw.

 

 

 

'ch Verlang nao diech, mien dröpke,

 

nao diech, mie Limbörgs beer,

 

nao 'n ech Mastreechter möpke,

 

dat huur iech toch zoe geer.

 

 

 

'ch Verlang nao diech, mien täölke,

 

verlang nao diech, mie land,

 

aon diech mie sjoen aait stedsje

 

höb iech mien hart verpand.

 

 

 

 

 

 

 

Zouw miech niks mie rest'op eerde,

 

lach noch leefde, doel noch pliech;

 

had mie leve toch nog weerde.

 

Want daan......

 

Treech! Had iech nog altied diech!