Selvrouwendaag '44
Veur P.
Hoeg aon d'n hiemel steit brannend de zon,
de lui zeuke keulte, meh wat me verzon,
De loch zuut me trèlle bove de eerd,
me krijg vaan de hits ze bekoms,
dao lojt gein inkel klok.
Die wach mèt oongedöld d'n daag
tot vrij weer häöre klaank
in Treech häör stad, weer klinke maag
Noe trèk nog gein persessie roond,
tot Zij 't weijer doen ouch zal.
Nog angstig zien haos alle lui,
meh toch ze zien verliech,
nao jaore wachte kump opnui
de vrijheid weer in ziech!
| |
Dao trèk, 't'is in de mörrege,
vaan joonkheid, zoonder zörrege
nao boete touw, drop oet.
't 'Zien jonges, meitskes, köppelkes,
ze trèkke zingend door de stad,
en aoch, me zuut mèddein:
die kliek die huurt bejein.
Ze trèkke d'rop oet in 't Limbörgs land,
ze kinne gein zörreg, verdreet.
ze winse al loupende hand in hand
allein: d'rop oet, geneet!
Hun Limbörgs leed dat dans veur hun oet
boe ze ouch koume of goon,
ze dinke neet d'raon tot aon eder vaan hun
d'n oorrelog sjaoi heet gedoon.
Dat is um 't eve, de vreij is op koms,
ze zien allemaol nog gespaord,
en hope en g'luive, mesjien oonbewus,
tot wijer zij weure bewaord.
Genete vaan joonkheid, vaan zon en natuur,
dat maak hun gelökkig, tevreije,
want veur hun dao teikent de toukoms z'ch aof,
zoe hoopvol noe, tege dees duustere teije
en doonkerder achtergroond vaan 't verleije.
Weer trök in hun aw, hun vertrouwde stad,
dao loupe ze gaw effe binne
al in 't Kepelke; - Selvrouwendaag toch -
zij zoe mèr veurbij goon neet kinne!
En gans achteraon vaan deen lolligen tròp
zien twie, die dat zeker wel wèlle,
zij höbbe Selvrouw, jao vaandaog op Höär fies
spéciaal get appaarts te vertèlle.
En Zij is 't ierste Die huurt vaan hun twie:
Veer hawwe vaan ein, veer twie.
|
|
Auteursrecht onbekend