Liederen van droom en daad

[p. 45]

H. communie in den IJzerdijk

Voor mijn aalmoezenier E.H.J. Pauwels

O Heer, hoe waardigt ge onze onwaarde
Te deelen aan uw morgenmaal,
Wijl 't doodsgebeuk ter daavrende aarde,
Rythmeert de priesterlijke taal.

Hoe zocht Ge ons langs de onveil'ge paden,
Waar heesch gehuil van stervende' ia;
Hoe koos Uw zorgende genade
Deze arme dekking voor uw disch:

Vier lage, naakte en aarden wanden,
Een wankle schraag als outerblad;
Alleen ter God-gewijde handen
Het schrijn dat 't Levend Brood bevat.

Wij zijn uw Majesteit genaderd,
Gescheurd, beslijkt van helm tot voet;
En door ons starre blikken adert
De heldre straal van koortsig bloed.

Wij doolden langs doorwoelde dijken
En wrochtte' in mijn en gang en gracht,
Tot vóór 't geschuwde licht ging strijken
De hope- en eindelooze nacht.

[p. 46]

 

Ons hoofd is ijl, ons kracht gebroken,

 

Onze avond is den slaap ontwend,

 

En handgranaat en bom bestoken

 

De rust die de arme dag nog kent.

 

 

 

De strijdverêelte handen keerden

 

Tot eervolle' arbeid brand en moord,

 

De hoongedrenkte mond verleerde

 

De milde honing van uw woord.

 

 

 

En leeg is 't hart; en haat verhardde

 

De liefde en 't kinderlijk geloof;

 

En hoop de me eens den nacht bestarde

 

Werd traag van maan en sterren doof.

 

 

 

Nooit was de zwakheid en ellende

 

Der hongerende ziel zoo groot;

 

Geen dakverstooten beedlaar kende

 

De wanhoop van zoo droeven nood.

 

 

 

Géen weet waar deze dag zal leiden,

 

Noch waar zijn leven ondergaat;

 

Toch laat ons, Heer, U dank belijden

 

Voor dezen jongsten dageraad.