Silenus Alcibiadis, sive Proteus

[p. 64]

Ydele hoop, vvakenden droom.

HEt wilt-braet dat ick jaech, vervolg' ick met verlanghen,
En dencke staech, daer med', daer med' heb ickt gevangen,

Daer med', daer med' ist mijn: ick sie't als voor my staen;

Ick hygh', ick happ', ick hoop', ick hebbet, 't is ghedaen.

Dit dunckt my telcken weer, maer, alst coomt op het grijpen,
Dan ist een hant vol wints, dan zijnt al leure-pijpen:

'K siet nu 'k heb te vergheefs, mijn tijt, mijn goet, verquist,

Ick meynd', ick haddet Al, maer siet! 'tis al-ghemist.

Spes chymica, vigilantis somnium.

DVm volucrem sequitur, dum spe iam devorat escam,

Dum canis in prędam feruidus ore ruit,

Guttura latrantis, nil tale timentia, fallit,

Seque paludoso gurgite mergit anas:

Ergo miser, prędam studio qui captat inani,

Ora refert solis plena molossus aquis.

Sit canis hîc, fictâ sub imagine, chymicus, hospes,

Spes cui semper adest, res cui semper abest.

Jl y à difference, entre espoir & avoir.

LE chien qui semble avoir pris le canart a nage,
Le voit aller au fond, plein de despit & rage;

Pendant que l'Alchymiste espere tout avoir,

Helas! rien ne retient qu'vn fol & vain espoir.

[p. 65]

Spes chymica, vigilantis somnivm.
XXXI.

SPei alumnus si quisquam, certè Chymicus, sive Alcumista, nuncupandus est. Nam, si cui vnquam verba dedit lubrica illa Dea, id huic hominum generi contingere, vsus docet. Spem enim magis ipsam, vt Livij verbis vtar, quã spei causam intuentur. Nam quamvis plurimi eo rerũ sese pervenisse constanter aliquandò assererent, vt jam jam emersurum foetum illum aureum, Lapidem, inquam, Philosophicum pleno ore inclamarent; nihilominus, potiundi tempore in ipso, tanquam corvi hiantes delusi, viderunt, non sine aliorum risu, ac suo luctu, collapsam in cineres facem: Idque licet illis iterum atque iterum contingat, ab incepto nihilominus non dimoventur, sed indies novâ spe inescati, identidem eandem serram reciprocare non desinunt. quid mirum? cum propositi istam tenacitatem in principijs artis ponat Geber, proposito laborum praemio, ex Augurelli testimonio, vt vel minimâ lapidis parte,

... Argentum modò vivum si foret aequor,
Omne vel immensum verti mare posset in aurum.

Dicamus cum Polibio, non esse sapientis praefidere constanter in ijs, qua aliter evenire nata sunt.

INdiender erghens een Voester-kindt van Hope te vinden is, sekerlijck den Alcumist moet voor sulcx ghehouden werden: want aen memandt en heeft oyt dese glibber-gladde Goddinne soo seer den honich om den mondt ghestreken, als aen dese soorte van menschen, de welcke, schoon sy-lieden hun ten diepsten menichmael in-beelden tot het hoochste van haren wensch gecomen te zijn, en allen oogenblick dien wonderbaren Steen, in sijn geheele volcomentheyt, voor haer meynen te sien: even wel nochtans, alst op een toegrijpen comt, soo verliest sick veeltijdts haer groote in-beeldinghe als tusschen handt en tant, doch wederom, geketelt door (ick en weet niet wat) nieuwe hope, gaen weder en weder aen, nae de lesse van haren Geber, die voor een grondtstuck van dese conste stelt een onvermoyelijcke hals-sterckicheydt, belovende tot loon van alles dien wonderbaren Steen, daer haeren Poëet Angurellus aldus van schrijft,

Schoon heel de zee Quick-zilver waer,
En dat ghy, in haer diepten, maer
Een stucxken Steens eens werpen wout,
De gantsche zee waer' enckel gout.

T'is beter, met wijse luyden, sich niet te seer te verlaten, op dinghen, die ghemeenlijck altijdt anders, als men meynt, uyt-vallen.

Als ghy naer een dingen tracht,
Hoe de hoop u meer belacht,
Hoe de spijt u dieper bijt,
Als het hopen u ontglijt.

Cicero 3. de Orat.

Ofallacem hominum spem, fragilemque fortunam! & inanes nostras contentiones! quae in medio spacio saepe franguntur & corruunt; & ante in ipso portu obruuntur, quam portum contingere potuerunt.

Francis. Guicciard. Hist. lib. 4.

PLerumque hominum proprium est, quod ratione difficile cognoscunt, id sibi cupiditate & spe facilè fingere.