Maechden-plicht ofte ampt der ionkvrouwen, in eerbaer liefde, aen-ghewesen door sinne-beelden

[p. 80]

't In wendich
blijft.
Apres la fleur
Dure l'odeur.

anna.

WAnneer het steunsel van de min

Gheset is, uyt een malle sin;

Op schoonheyt, of des jonckheyts glans,
Hoe haest, eylaes! verkeert die kans!
Alsulcken liefde moet vergaen,
Soo haest den ouden dagh coomt aen;
VVant daer het gront-stuck sinckt, of vvijckt,
Het boven-vvreckal med' besvvijckt.

Om dese reden, vvat ghy doet,

En neemt geen slecht-hooft omsijn goet.
Jn echten staet coomt, t'elcker uer,
Als-nu het soete, dan het suer,
Jn voorspoet dient ghehouden maet,
Jn droefheydt houft-men troost en raet:
Neemt ghyeen Iubben om sijn ghelt,
In beyde suldy staen verstelt;
Maer soo ghy kiest een goet verstant,
Dat reyckt u over al de hant.
Als gelt en schoonheyt vvijckt ter zy,
De vvijsheyt den menschen by.

Als in de Roos het purper-root,

En schoonen glans is dor, en doot,
Den soeten reuck, 't invvendich goet,
Js dan noch dat haer achten doet.

Pulchrorum etiam autumnus pulcher.

anna.

AMbrosium latè rosa, tunc quoque spargit odorem

Cum fluit, aut multo languida sole jacet.

Stultus amor formae est, labatis, veniente senectâ,

Non secus ac putri ac putri sub sidit opus.

Adde qoud & febres minuunt, & cura decorem;

Et totidem causis cessat amare puer.

Firmius ingenium est, ipsisque nitescit ab annis,

Et causas pro se mille favoris habet.

Non tibi canities veteris festigia flammae

Auferet, aut rugae finis amoris erunt,

Si junggare viro, cui mens, magis ore, resulget;

Illa vel extremos perstat ad vsque dies.