Alle de werken. Deel 2

Op de vreese.

Ick kome tot den anghst en hare vreemde grillen,
Waer door ons menighmael de gantsche leden drillen,

En dat wel meesten-deel om eenigh ongeval,

Dat noyt sijn leven was en nimmer wesen sal.

Wie is'et niet bekent, dat even stoute lieden
By wijlen sonder grondt en buyten reden vlieden?

[p. 519]

 

Men seyt ons van een prins, die noyt geweldt ontsagh,

 

Maer van een kleyne muys als dood ter aerden lagh.

 

Hoe dickmael wordt een slagh, oock tegen hoop, verloren,

 

Vermits een rassche schrick het leger quam bekoren?

 

Wel, vrienden, leeft gerust, en stilt uw bangen geest,

 

De vrees is dickwils meer als datter wordt gevreest.

 

Het beste dat de mensch hier over kan bedencken,

 

Is, dat hem buyten God niet machtigh is te krencken:

 

En waerom doch beschroomt voor druck of sware pijn?

 

Het quaet oock even-selfs moet ons ten goede sijn.