Mag 't een ietsje meer zijn

Ritje

Ze zat achter het stuur en reed op de donkere buitenweg die stil was op dit uur van de avond. De jongen naast haar rookte zwijgend een sigaret. In het spiegeltje, dat 'n beetje schuin stond, kon ze hem zien. Een gezicht van negentien jaar, fris, onbedorven, wat slap en niet erg slim. Later werd hij vast een vent van niks.

‘Wat ben je stil,’ zei ze.

‘Ik heb te veel gegeten in die tent,’ antwoordde hij. ‘Daar word ik altijd doezelig van. Maar jij at bijna niets.’

Hij glimlachte tegen haar. Dat moest hij nu niet doen. Want die glimlach had haar week gemaakt, toen ze hem op dat feestje voor het eerst ontmoette.

‘Ik had niet zoveel trek,’ zei ze.

‘Waarom dan? 't Was toch erg lekker.’

[p. 287]

Lieve imbeciel, dacht ze. Weet je dan niet meer wat je zei, toen we vooraf, dat glas sherry dronken? ‘De twee maanden zijn om.’ Verder niets.

‘Ja, lekker was 't wel. Het is daar altijd goed,’ zei ze.

Hij geeuwde.

‘Sorry, zeg. Vind je baas het nou maar goed, dat je iedere avond zijn auto gebruikt?’

‘Ja hoor.’

‘En die benzine - hoef je die ook niet te betalen?’

‘Welnee.’

‘Wat aardig van hem.’

‘Ja, hij is erg aardig voor me.’

En ik voor hem, dacht ze. Al tien jaar luister ik zó schattig geduldig naar hem als hij me in bed vertelt over zijn vrouw en zijn kindertjes. Post coïtus melancholie. Na het genot de wroeging, he.

‘Zeg,’ zei ze. ‘Wat bedoelde je eigenlijk met “de twee maanden zijn om”? Dat zei je toch?’

‘Nou ja...’ Ze zag in het spiegeltje zijn gezicht onrustig worden en zijn glimlach nerveus. ‘Die avond, na het feestje heb je bij jou op de kamer tegen me gezegd: “Ik ben wel veel te oud voor je maar goed dan, als je zo nodig wilt, dan zal ik 't twee maanden met je proberen.” Dat weet je toch nog wel? Nou, die twee maanden zijn vandaag om, op de kop af.’

‘Ik heb 't niet zo bijgehouden,’ antwoordde ze.

Hij lachte. Wat viel er te lachen?

‘'t Was een mooie tijd,’ zei hij. ‘Ik zal er altijd met plezier aan terugdenken.’

Lieve Jezus, wat een tekst. Hoe kreeg hij 't over zijn lippen. Waarom hield ze zo redeloos van die idioot?

‘Ik ook hoor,’ zei ze. ‘'t Was leuk.’

‘Ja, leuk. He, waarom zet je die kar nou opeens stil?’

‘Zo maar. Ik heb geen zin meer om te rijden. Wil jij niet eens?’

‘Ik? Ben je gek? Ik kan 't niet. Ik heb het nog nooit gedaan.’

‘O, 't is heel gemakkelijk.’

Ze stapte uit, liep om de wagen heen en deed aan de andere kant het portier open.

‘Toe, schuif maar achter 't stuur,’ riep ze. ‘Of durf je niet?’

Hij deed het met grote tegenzin en vroeg: ‘Maar wat moet ik dan doen?’

‘Niks, liefje, niks. Alleen maar sturen. Ik doe de rest. Kijk, we rijden al. Ik hou mijn voet op het gaspedaal.’

Ze keek hem van opzij aan. Hij hield zijn lippen op elkaar geklemd en

[p. 288]

staarde bang voor zich uit.

‘En nou een beetje harder, he.’

Ze drukte het gaspedaal dieper in en sloot haar ogen. De wagen slingerde hevig en zijn stem klonk, geknepen van angst: ‘Stop nou toch! Godverdomme! Ik kan 't niet hou'en.’

Ze trok haar been terug en even later stond de auto met een schok stil. Haar ogen weer openend, zag zij hoe hij het zweet van z'n voorhoofd veegde met bevende hand. ‘Was je zo bang?’ vroeg ze.

‘Nou, bang... Ik heb 't nooit eerder gedaan. Dat wéét je toch?’

‘Goed, ik zal 't wel weer overnemen.’

Bij haar huis vroeg ze niet of hij nog boven kwam. Voor hij uitstapte gaf hij haar een vluchtige kus en zei: ‘Dag. We zien elkaar nog wel eens, he?’

‘Ja, misschien...’

Ze bleef in de auto zitten en keek hem na.

Lieve, harteloze rotzak, dacht ze.