Mag 't een ietsje meer zijn

[p. 206]

De ketting

Het antiekwinkeltje keek uit op een gracht. Ik was er binnengegaan om te vragen naar de prijs van een stoel. Toen ik die wist, zei de juffrouw die het zaakje al vele jaren drijft: ‘U mag gerust nog een beetje verder kijken, als u wilt.’

‘O, graag.’

En ik begon aan de bezichtiging van haar bonte inventaris. Het was al laat in de middag en de zon had er de brui aan gegeven. Een eind verder op de gracht stond een orgel te spelen. Je hoorde de enigszins bibberige klanken van het afgezaagde lied maar vaag. Terwijl ik bekoord naar zo'n oud schrijfbureautje met vele nutteloze, doch gezellige laatjes keek, ging de deur van de winkel open en trad een man binnen. Hij was diep in de vijftig, klein van stuk en een beetje vaal. Zijn linkerhand had hij in de zak van zijn lange, ouderwetse regenjas en hij bleef voor in de winkel staan met een peinzende blik, of hij dacht: Wat kwam ik hier nou toch ook weer doen?

‘Kan ik u ergens mee helpen, meneer?’ vroeg de juffrouw. Zij bezigde de voorzichtige toon van iemand die in een lange praktijk terdege heeft geleerd dat Amsterdam vele vreemde kostgangers heeft.

De man keek haar aan.

‘Kóópt u ook dingen?’ vroeg hij.

‘Ja, dat ligt eraan wat het is,’ antwoordde ze.

Nu haalde de man de tot vuist gebalde hand uit de zak van zijn regenjas en deed 'm open.

Er lag een ketting in - bloedkoralen met een gouden slot.

De juffrouw begon aan een vakkundig onderzoek; de man wachtte roerloos op het vonnis.

‘Er ontbreken een paar kralen. En het slot is stuk,’ zei ze.

Hij reageerde niet.

‘Wat moet u ervoor hebben?’ vroeg ze.

‘Driehonderd vijftig gulden,’ zei de man.

Ze keek verbaasd op van de grote stelligheid waarmee hij dit gepeperde bedrag noemde en zei: ‘Waarom driehonderd vijftig?’

‘Nou,’ antwoordde de man, ‘de mis kostte tweehonderd. En de kist honderd vijfentwintig. En je wilt toch nog wel wat overhouden?’

De juffrouw legde de ketting voorzichtig in zijn hand, die hij onmiddellijk weer sloot.

‘Nee, dat is te duur, hoor,’ zei ze.

Het was of het nauwelijks tot de man doordrong. Met zijn vuist tegen

[p. 207]

de borst gedrukt slofte hij naar de deur en bleef staan. Je zag hem op zijn rug nu - een wat kromme, bijzonder welsprekende rug.

Het orgel in de verte had een nieuwe wijs ingezet.

Er kwam een rijkelijk beschilderde vrouw met een zeer inviterend postuur voorbij, op zeer kittige hakjes voortstappend naar haar ongetwijfeld zondige levensvulling.

De man keek haar na tot zij uit het gezicht was verdwenen.

Toen draaide hij zich om naar de winkelierster en vroeg, op dromerige toon: ‘Wat zou het kosten om met zo'n vrouw mee te gaan?’

‘Dat weet ik niet,’ antwoordde ze.

Hij opende zijn vuist.

‘Zou 't kunnen voor die ketting?’ vroeg hij.

‘Dat denk ik wel,’ zei ze zacht.