Mag 't een ietsje meer zijn

Rielèksen

Achter het station zat een man op een paaltje en keek uit over het water.

‘Een meeuw,’ zei hij traag. ‘Dat is zéér sierlijk, zo'n meeuw. Ik hou van een meeuw. Ik hou van een vogel in het algemeen. En jij?’

Hij nam mij op met een luie, schattende blik.

‘Ik vind 't ook wel mooie beestjes,’ zei ik.

Hij grinnikte en knikte als iemand die een veronderstelling opnieuw bevestigd vindt. Een dikke vijftiger was hij, onduidelijk van snit. Aan de ene kant had hij iets procuratiehouwerigs, maar hij kon ook best een uitgezwalkte zeekapitein zijn, die in alle wereldhavens zo kleurrijk heeft bemind dat hij gerust ontspannen op een paaltje mag zitten. Op een ei leek hij, waarvan je niet zeker weet of het gekookt is.

‘Ik hou van een meeuw,’ vervolgde hij koppig, ‘en van Richard Tauber. En van gewoon staan kijken als een auto uit de gracht getakeld wordt. En van rolpens. En van “Egidius, waer bestu bleven?” En van dorst hebben, maar het bier nog wat uitstellen. En van zwijgen met een goeie vriend. En van langwerpige, zachte portefeuilles. Daar hou ik van. “Mi lanct na di, gheselle mijn.” Dat was Egidius weer. Móói hoor. En waar hou jij nou van?’

Weer zond hij mij die luie, geamuseerde blik. Ik begon aan een haastig zelfonderzoek, maar eer ik een lijstje had opgesteld, nam hij het woord weer terug.

[p. 146]

[p. 147]

‘Op een paaltje zit ik. Gewoon. Vroeger zat ik nooit op een paaltje. Ik, op een paaltje? Ben je bedonderd, man. Ik was lid van het Concertgebouw. En ik heb de schurft aan muziek! Nou ja, een mars is leuk. En Richard Tauber. En een paard aaien. En soms loopt er wel eens een aardige hond met je mee. Dat is ook leuk. Ik denk tegenwoordig bij alles: vind ik dat leuk? Rielèksen, daar gaat het om. Zie je me broek? Hij knelt. Ik doe de bovenste knoop open. En ik rielèks. Ik heb nooit kunnen rielèksen. Me leven lang niet. Eerst moest ik naar school, natuurlijk. O, als Pietje 't nou maar haalt. Bijles en al dat gedonder. Toen had ik het papiertje en was 't gauw verloven geblazen. Allerlei rommel bij elkaar sparen, voor het huisje straks. Nou man, we hadden alles. Crapauds hadden we en van die enge dingetjes om je mes op te leggen. En vingerkommen: Lieve man, vingerkommen hadden we ook! Toen kwamen de kinderen. O, als ze nou maar hun best doen op school. Bijles. Hetzelfde gemieter weer. En rielèksen was er niet bij. Wel sparen en achter de stakkertjes aanhengsten, tot ze ook rijp waren voor de crapauds en de vingerkommen. En nou heb ik kleinkinderen. Bij de vleet. Maar ik wil ze niet zien. Ik zeg tegen me vrouw: ga jij maar alléén. Piet niet. Want ik weet toch precies hoe dat gaat. Je komt er als mens binnen en je gaat meteen op de knieën. Dan ben je opa voor het leven. Dan is het te laat, hoor. Dan wil je met ze naar Artis. En dat ze komen eten, de stakkertjes. En dan zit je weer van: als ze maar d'r best doen op school. En bijles. Genoeg! Ik wil rielèksen. Ik wil Piet wezen. De wereld laat me koud. De politiek? Me neus uit. Ze rotzooien maar aan. Ik zit hier op een paaltje en ik rielèks.’

Hij haalde een sigaar te voorschijn.

‘Zie je die sigaar?’ vroeg hij. ‘Goed, nou zeg ik tegen mezelf, wat wil je? 'm Opsteken? Nee, ik wil 'm niet opsteken. Ik wil 'm weggooien. En hup, daar gaat-ie.’

Hij wierp de sigaar in het water.

We keken er allebei een poosje naar.

‘En van wolkenluchten hou ik ook,’ zei hij. ‘En van herfstregen. En van het boekwerk She door Rider Haggard, maar dat ben ik kwijt. En van sneeuw. Geen natte sneeuw. Nee, páksneeuw. En dan maar lekker lopen. Knars, knars. En van rolpens.’