|
| |
Psalm. CIX.
NU allen menschen swijgen, en ick van troost ont-ledicht,
Van niemant wort verdedicht;
Godt mijnen roem, swijght ghy niet laet waerheyt niet verdrijven,
En leugen meester blijven.
De Goddeloose monden sijn tegen my ontslooten:
VVat komt daer uyt-gevlooten?
Niet dan vergifte leugen, die haere tong vol valscheyt?
Al-om my om den hals leyt.
'K heb liefd' aen haer bewesen, in plaets van troost in't lyen:
Soo sijn-se mijn partyen.
VVat kan ick doen? met anders als my aen u verdragen,
Mijn goet doen, en mijn liefde beloonen sy met quaetheyt,
Met haet, en met versmaetheyt.
Al-sulck een God-loos mensche, die wensch ick inde handen
Al-sulck een godt-loos mensche, moet den verwoester by zijn,
En hy in 't hert noyt bly sijn.
Int recht-huys moet sijn sake, niet goet maer quaet genoemt sijn;
En hy voor schelm verdoemt zyn.
| |
| |
Sijn reden moet den richter (: als 't vonnis hem doet sitteren)
'T gemoedt noch meer verbitteren.
Ontijdig moet hy sterven sijn ampt van hem genomen
Sijn kind'ren moeten weesen, zyn huys-vrou weduw leven,
En jammer-lijck gaen sweven.
En ongetroost gaen doolen: en menig lant door swerven:
Maer nergens plaets verwerven.
En bedel-broot gaen knagen, beroyt, ontbloot uyt-landich
Voor al de wereldt schandich.
De woeckenaers als ecchels, die moeten hem sijn goede;
Uyt-suygen tot den bloede.
En, om hem niet te laeten, sijn kisten gau door-snuffelen;
En alles nau beknuffelen.
Een vreemde moet besitten 't geen hy met vlijt vergaert heeft.
En met veel anghst bewaert heeft.
Hy moet om hulpe smeeken; maer niemands hert verworven
En blijven steedts verdorven.
Sijn Vader-loose Kinders die moeten treurich kermen;
En niemandt haers ontfermen.
Sy moeten, eer den stamme tot 't derde lit kan raken,
Den doot al t'samen smaecken.
Den naem van sijnder stamme, moet sijn van geender waerden,
En niet geacht op aerden.
De mis-daet, die de Vaders begingen t' haren tijden,
Die moet haer noch doen lijden.
Die moet in Gods gedachten soo levend'staen geschreven,
Die mis-daet, die sijn moeder bedreef in haere daegen,
Die moet als noch hem plaegen.
Die moet uyt Gods geheugen te geenen tijdt verdwijnen,
Maer al-tijt versch verschijnen.
Hy moet (om dat het lijden van niemant hem oyt smerten)
Uyt aller menschen herten.
Hy sy, en blijf vergeten, om dat hy soo gants wreet was:
En niemandts leet hem leet was:
Om dat het pijnlijck suchten, en klagen vanden armen,
Sijn hert niet deed' erbarmen.
Om dat hy die benaude, die hulp en troost behoefden,
Noch totter doot bedroefden.
Den vloeck was al sijn wenschen, dat was 't daer 't hert toe porden,
Den vloeck sal hem geworden.
Den segen van een ander was geen-sins zijn begeeren;
Die moet hy oock ontbeeren;
Een yeder moet zijns herten ontsteltheyt op hem gieten;
Elcks tong moet op hem schieten.
Met vloecken, nu van geenen, dan wederom van desen,
Moet hy om-cingelt wesen.
Niet anders, als een hemde, om 't lichaem me'e te kleden,
Gaet ront-om om de leden.
Een innerlijcke droef-heyt moet zijnen geest vermoeyen,
En al zijn hert door-vloeyen.
Niet anders als de beecken, die door haer water-tochten,
De drooge aert door vochten.
Wan-hopige benautheyt, moet hem 't gemoet bespringen,
En merg, en been door-dringen.
| |
| |
Niet anders dan den Oly, van buyten op-gestreecken,
In-suycht, en 't vel doet weken.
De vloeck moet op hem komen, die hem aen alle sijden,
Om-setten moet met lijden.
Niet anders, als een gordel den menschen wat hy aen heeft
In sijn begrijp omvaen heeft;
Dat is het quaet waer toe-se de Heere moet vervloecken,
Al die mijn onheyl soecken.
Wiens gefenynde tongen, en laster-lijcke monden,
Tot in mijn ziel my wonden.
Maer ghy, ach Heer mijn hoope, laet my u hulp niet faelen
Soo sult ghy eer behaelen.
Laes! al den troost, en hoope waer van my mijn gemoet seyt,
Dat is alleen u Goetheyt.
Verlost my door ellende, en armoe neer gedoocken;
En 't hert door smert gebroocken;
Gelijcker-wijs een schaduw, eyndt met de son moet nemen,
En 's avonts is verswemen.
Soo gae ick oock daer henen, en naeck al vast mijn ende,
Door veel-heyt van ellende.
Of even als de sprinck-haen waer van 't geboomt gheknaegt wort,
Met kleyne moeyt verjaecht wort,
Alsoo komt oock het lijden, dat ick soo veel moet dragen,
My nae mijn doot te jaegen.
Het lichaem, door al 't vasten, begint zijn kracht t'ontsacken,
Het vleysch neemt af, de leden verliesen haer gesetheydt,
Haer vochticheyt, en vetheyt.
Hier tusschen, met al 't lijden, om my noch meer te quellen,
Komt sich den spoet versellen.
Den spot van mijn partyen, die als sy my sien quijnen!
En hant voor hant verdwijnen.
Den kop daer over schudden een al te haetig teecken,
't Welck my het hert doet breken.
Godt weest doch eens genadich, en laet my hulp geschieden.
Een hulp waer doch dees lieden,
Waer door dees boose mercken, Godt, dat het uwe kracht is,
Waer door dit werck gewracht is.
Wat pas ick op haer vloecken, als ghy my soet bejegent,
En voor haer vloecken segent?
Wat baet het dat sy laster en leugen-tael uytbraken,
En sich mijn vyandt maken.
Als sy te schande komen, met al haer doen, en leugen,
Sal ick u knecht verheugen
De schande en versmaetheyt, die moetse over-trecken,
En als een kleedt bedecken.
Ter-wijl sal ick Godt dancken, en zijnen roem vermaeren
By grooter volcken schaeten.
Om dat hy voor den armen altijt tot hulp gereet is,
Als hy in herten leet is.
Als 't vonnis om te sterven nu over hem gevelt is,
En hy in 's doots gewelt is.
|
|
Auteursrechtvrij