Stichtelijcke rijmen
(1660)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
AuteursrechtvrijZang: Ionge Dochters vol van jeughden.
| |
[pagina 169]
| |
GROND-STEM.
ELck heeft zijn byzonder drijven;
Elck heeft zijn byzonder lust,
Daer zijn geest op werckt en rust,
Dien hy gaern het liefst' laet blijven,
Daer hy gaern van spreeckt en queelt:
Elck heeft wat daer hy me'e speelt.
[2.] Van ongoddelijck vermaken,
Zelfs voor ons natuur verdriet,
Spreken nu mijn Rijmen niet,
Maer alleen van zulcke zaken
Die, in zich noch quaedt noch goedt,
Zijn een speel-tuygh in't gemoedt.
[3.] d'Een heeft lust in ver te varen,
d'Ander koestert hond' of paerdt;
Dees, door-grondt der dingen aerdt,
Die, bemint gezang of snaren;
| |
[pagina 170]
| |
Sommigh vogel-vangt en vischt;
Menigh stoockt en alchimist.
4. Hier bemint men fraeye boecken;
Ginder, 't mooye huysgeraedt;
Daer, een nieuwe-tijngkjes praet;
Elders, 't diepe onderzoecken;
Over-al, of dit of dat:
Nergens, of men mint'er wat.
5. Uw's gebuurmans lust is tuynen,
Of te zien op kruyden kracht;
Uw vermaeck is, op de jaght,
Of met fret en net in duynen;
Rijmpjes maken, is het Mijn:
Met een woordt: Elck heeft het zijn;
6. Elck nochtans heeft wel te letten
Op zijn eygen Dat of Dit;
Waer, en hoe zijn popjen zit.
Goedt-noch-quaedt heeft me'e zijn wetten.
Vraeght ghy watze zij? In 't kort:
Dat de Pop geen Afgodt wordt.
7. 't Popjen kan een Afgodt teelen
Als een al te grooten waen
Tot de lust wordt toe-gedaen.
Daer gaet Spel van boven spelen;
Daer wordt pleyster-plaets, verblijf;
En het lust-paerdt draeft te stijf.
8. Neen. het maghze wel verquicken,
Maer geen Heer zijn van Natuur.
Al te veel, heeft quaden duur.
Maet moet alle dingen schicken.
't Popj' is zoet, doch te gering
Voor het hert, zoo e'elen ding!
9. Dan heeft lust het hert bezeten,
| |
[pagina 171]
| |
Als men 't hem zoo veer in-ruymt
Dat men daer door yet verzuymt
Dat van Godt ons is geheeten;
Of veraerdt, en valt tot yet
Dat ons d'Opper-heer verbiedt:
[10.] Als men 't popjen van zijn lusten
Tot verdriet zijns naestens heeft:
Als men daer door aenstoot geeft,
Of bedroeft en doet ontrusten:
Alsm'er niet me'e speelt, maer praelt
En zijns eer-zuchts stof uyt haelt:
[11.] Alsm' een ander niet mach lijden
Died'er juyst geen zoet in vindt;
Of die diergelijck bemindt
Gaet belast'ren of benijden,
En (als of 't wat zonders waer)
D'een den and'ren valt in 't haer.
[12.] Alsm'er 't gene dat op Aerde
Alderkost'lijckst wezen moet,
Heel, of zoo veel me'e verdoet
Dat men niet houdt om, na waerde,
Wel en grondigh te verstaen
Hoe men wis tot Godt zal gaen.
[13.] Alsm' om lusts verlies gaet quijnen,
Ofzoo ernstigh is bedroeft
Als om 't geen men nood'lijck hoeft,
En noch troost noch rust kan vijnen
Voor men dat, of immers yet
Diesgelijcks in plaetze, ziet.
[14.] 't Hert is 't roer van 's Menschen daden:
Daer mach geen ding stuurman zijn,
't Zy met wat inzicht of schijn,
Van begeert' om zich t'ont-quaden
| |
[pagina 172]
| |
En door Goddelijcke Deughdt
In te gaen in Godes vreughdt.
15. Die begeert' moet boven drijven;
Daer moet 'thert me'e zijn door-zult't,
't Ander wordt somtijdts geduld't;
Maer en magh'er niet verblijven.
Een is noodigh. Een alleen
Moet in 't Hoogh; de rest bene'en.
16. Iuyste schalen wegen effen.
Vaste voet schrickt nooyt van 't padt.
't Wijze hert weet Hoe en Wat.
Zaligh die de Maet kan treffen,
En de Pop daer hy me'e speelt
Maeckt tot een leerachtigh Beeldt.
|
|
