1 oktober
... Oktober!... Er ligt al iets van dood in dat woord... Oktober... Dood... 't zijn al die o's... 't is die lugubere o-klank.
Ik wandel in de stille grijzigheid van de ochtend langs de eenzame wegen en paden, mijn voeten ritselend door de droge, bruine, dode, neergevallen bladeren. 't Is als op een kerkhof dat ik wandel. Af en toe strijkt een heel zwak briesje even door de uitgedunde kruinen en telkens is het weer als een triestig zwermpje dode vogels, die, langzaam dwarrelend en zuchtend, op de droeve aarde neerdalen.
De bomen wenen en zuchten, in stille droefheidsharmonie met de langzaam kwijnende natuur.
Auteursrechtelijk beschermd