Verzameld werk. Deel 6

22 september

Nu ben ik nog eens naar de stad gereden, met mensen die de ‘World's Fair’ wilden zien.

De auto reed tot aan de ingang en bleef er even wachten.

Het zag er daar uit of iets zeer gewichtigs zou gebeuren. Dat zou dan ook. Een machtige, hooggeplaatste personage was in aantocht.

Elk ogenblik kwamen auto's en rijtuigen aan, vol rijk gecostumeerde en gechamarreerde en gedecoreerde overheden. Zij stapten bij de ingang uit en wachtten daar, één kakelbonte, geagiteerde groep, op de komst van de hoge personage.

Doch naast en om hen heen, verschenen andere groepen, zwarte rokken, witte plastrons en hoge hoeden; sommigen ook gedecoreerd, hoewel veel minder heftig dan de kakelbonte uniformen; anderen niet gedecoreerd, eentonig zwart en wit, maar met gapende knoopsgaten als 't ware:

[p. 139]

knoopsgaten die gaapten van vurig verlangen om ook gedecoreerd te worden. En uit al die opgezweepte ambities van strugglers en arrivisten steeg een zenuwachtig-dof gegons van ongeduldig-trillende verwachting; en toen de hoge personage eindelijk verscheen, hieven zij een kort, hartstochtelijk gejuich aan, dat weerklonk als een rauwkreet van roofdieren en stompten en verdrongen zij elkander onder de triomfbogen, de hoge personage achterna.

Ik was daar met de auto blijven staan, door het schouwspel geboeid. Verheffend was 't niet, maar toch wel leerzaam en interessant tot vermeerdering van mensenkennis, zoals, op een grote, officiële receptie, het onbehouwen dringen naar 't buffet van een elegant-geklede en anders voornaam-doende menigte, leerzaam en interessant kan zijn. En 'k dacht daar over na, verdiept in filosofische bespiegelingen, toen achter mij een stem opging, zakelijk-kalm:

- Ben je vrij?

Ik keerde mij om en stond meteen vóór een eigenaardig en onverwacht tafereel.

Een Zeeuwse boer, in nationale klederdracht, vergezeld door een Zeeuws boerenknaapje en omringd door een viertal jonge vrouwen, allen in hun pittoreske plunje, hielden zich om en bij mijn auto, blijkbaar hem aanschouwend als een taxi en geneigd er een toertje mee te maken.

Ik kan niet zeggen, dat 't verzoek mij bijzonder vleiend in de oren klonk. Zag ik er dan zomaar uit als een gewone chauffeur? En die mooie, grote, nieuwe auto, moest die nu ook al op een taxi lijken! Maar 't geval was zó grappig, ik had zo'n innige pret in de vergissing en in 't gezicht van die enorm-dik-gerokte en zwaar-geheupte vrouwen met hun kleurige sieraden en hun blote armen, die daar als getooide schuiten voor anker om mij heen stonden te wiegelen, dat ik aan de lust niet kon weerstaan ze erin te laten lopen. En op een herhaald verzoek van de boer, antwoordde ik met beslistheid:

- Jawel, waar moet je heen?

- Naar de Bodega.

Portier geopend, de vier enorme schuiten met de kleine in de achterwagen, de boer naast mij, even aangezet, en weg.

[p. 140]

't Succes was niet gering, door de drukke straten. Af en toe keek ik opzij, in de spiegelramen van de magazijnen en zag de gekke combinatie daar voorbijsnorren. De mensen die mij kenden bleven er pal langs het trottoir voor staan en de straatjeugd joelde en schaterde, als voor een carnavalmop.

Zo kwamen wij bij de Bodega.

- Hoeveel? vroeg de boer, uitstijgend.

- 'n Kwartje.

Hij keek mij even aan, met een flikkering van zijn ogen, die helder lichtblauw waren, als 't zijden dasje, dat met twee zilveren knopen om zijn hals gestroopt was en op zijn frisgeschoren lippen kwam een leuke glimlach. Misschien snapte hij de grap en misschien snapte hij die ook niet; maar waarderen deed hij zeker. Hij greep kalm in zijn zak, terwijl de vrouwen uit de achterwagen stapten, en gaf mij 't kwartje, meteen vragend:

- Lust je soms ook 'n sigaar?

- Graag.

Hij gaf mij twee sigaren, zo van die geel-bruine, bijna oranje, van vier voor 'n dubbeltje, groette glimlachend en verdween met zijn opgetuigde gevaarten in de open deur van de Bodega. Een paar elegante slampampers, die daar op 't terras zaten, kwamen proestend naar mij toe gesneld:

- Wat betekent dat? Wat voert u uit? Wie zijn dat?

- Enkele neven en nichten.

Ongelovig-grinnikend keken de gedistingeerde slampampers mij aan.

- Heus, verzekerde ik, weer inschakelend en onder hun stomme verbazing wegrijdend.

Waarom ook niet? Die mensen lopen toch niet alleen op de wereld. Ze zullen wel iemands neven en nichten zijn!