De bruiloft van Kloris en Roosje

Vierde tooneel.

Tomas, Pieternel.

Thomas

 

IK zeg als noch; 't zyn vreemde zaeken,

 

Zo ras een Huuwelyk te maeken,

 

Nu onze Kloor den Bruigom is,

 

Zel 't noodig zyn, dat wy den dis

 

Hiel wel veurzien van alle dingen.

 

Gants bloed! hoe wil dat volkje springen:

 

Want Roosje is een zoete meid,

 

Ik heb ook heur genegendheid

 

Al lang bespeurd aan onze jongen.

Pieternel.

 

Dat loof ik wel, zy dansten, zongen

 

Den hielen dag, dan hier, dan daer,

 

Daer 't zeldschop maer was, by mekaêr.

 

Vaêr, nou begin ik eerst te leeven;

 

Wyl onzen Zeun hem heeft begeeven

 

In de echt met Roosje, 't is zo zoet;

 

Ik voel verheuging in men bloed.

Tomas.

 

Ja wel, moêr Jans, ik wil je zweeren,

 

Dat zo ik niet was in myn kleêren,

[p. 7]

 

Ik zeg niet veul.... maar nu, wat raed?

 

Je weet nu hoe 't met Elsje staet,

 

En Kreelis, hy zel daetlyk koomen.

 

Nu diend den tyd wel waer enoomen

 

Om haer te nooaen op het feest.

Pieternel.

 

Daer heb ik lang al by eweest.

 

Zy zullen ook niet lang weg blyren.

 

Wat zullen wy nou vreugd bedryven!

 

Myn hart luikt op, ik weet niet hoe!

 

O jé! wat ben ik wel te moê!

 

Ik heb Mansette ook straks gesprooken

 

Met Teeuwis; 't is al zo bestooken,

 

Dat zy de Bruid, hy Bruigom is,

 

Zy koomen straks mê aen den dis,

 

Om ons gezelschop by te woonen.

Tomas.

 

Maer, Moêr, hoe blooze jou je koonen!

 

Je lykt verjongt nae dat het blykt

 

'T schynt hoe men oog jou meêr bekykt,

 

Hoe dat myn hart meêr schynt te springen.

Pieternel.

 

Ai, kom, weg met die malle dingen.

 

Kom, repje maer, wat staeje? hoe!

 

Ik weet zo waer niet wat ik doe.

Tomas.

 

Nou kom, al lang enoeg te snappen,

 

Ik zel de kannen vol gaen tappen,

 

Hael jy de taefel voor den dag,

 

En stoelen; Pietje, wat hoe mag

 

Je hier noch langer staen te maelen?

 

Zy koomen, wil den dis uit haelen.

 

'K loop om de borden; sa, kom ras.