|
| |
| |
| |
Gezangen van ds J.W. Bussingh. No. VI.
Bij het einde des jaers.
Zangwijze: schutte, stichtelijke Gezangen; IIIe Deel; Bladz. 33.
Snel, gelijk op arendsvlerken,
't Sterfuur nadert, eer wij 't merken
Is de strijd op aerd' gestreên.
Ja, mijn geest, met rassche schreden,
Naekt dat sterfuur, morgen, heden,
Kan of zaligheid, of pijn,
Reeds ons deel voor eeuwig zijn.
| |
| |
Dat wij ons dan ernstig vragen:
Beven wij voor 't Godsgericht?
Of besteden we onze dagen,
Trouw aen God, aen eed en plicht?
Zijn we, bij 't gevoel van noden,
In 't geloof naer God gevloden?
Zijn we, op Gods bevel, bereid,
Rijp, geschikt voor de eeuwigheid?
Zie, Monarchen wetten geven,
Volken knielen voor hunn' staf,
Maer ook zelfs Monarchen beven,
Sidd'ren op den rand van 't graf.
Croesus schatten gaen verloren,
Edelen, hoe hoog geboren,
Storten, van den troon der eer,
In het need'rig stof ter neêr. -
| |
| |
Bouwt, ô Vorsten! praelgestichten,
Sticht vrij op arduin uw huis;
Donders raet'len: - bliksemschichten
Malen al dien pracht tot gruis.
Schaduw is de gantsche weereld:
Vorsten-kroonen, hoe bepeereld,
Al de schat en prael van 't hof,
Is slechts schaduw, nietig stof.
Schoonheid moge 't oog verrukken,
Schoonheid is een teed're bloem;
Helden mogen lauw'ren plukken,
IJd'le waen is all' hun roem.
't Lachend fraeij der bloempriëelen,
Moge en oog en zinnen strelen,
Stormen rukken gonzend aen,
Daer is al het schoon vergaen.
| |
| |
Nimmer worde uw roem geschonden,
Wijzen van oud Griekenland!
Maer de Dood verschalkt de vonden,
Van het fijnste puikverstand.
Hoe in wetenschap verheven,
Gij ook moest voor 't sterflot beven;
Kunde en Kruid of Artzenij,
Stelde nooit voor 't sterven vrij.
Menschen, dieren, Hemel, aerde,
Roept: 't is alles ijdelheid!
Maer mijn ziel gevoelt haer waerde,
Spreekt: mij wacht de onsterflijkheid! -
Een van mijne levensjaren
Is weêr ijlings heengevaren,
Mooglijk is mijn lot bepaeld,
Eer de Zon nog nederdaelt.
| |
| |
Onbetaelb're schuld en zonden
Wijzen mij van 's Hemels troon,
Heb ik geen genaê gevonden
In het Zoenbloed van Gods Zoon;
Alles, 't geen ik heb bedreven,
Is in 't schuldboek opgeschreven,
Zelfs het geen ik heb gedacht,
Alles is voor God gebracht.
Durft ge u nu gelukkig heten?
Is dit zalig voor uw hart?
Toef niet, sterfling, dit te weten
Is de bron van vreugde of smart.
Ziet ge de uiterste oogenblikken,
Zonder angsten, zonder schrikken,
In de hoop op 't hoogste goed,
Dankbaer, vrolijk te gemoet'?
| |
| |
Toef niet langer! - Niet gestreden
Dan om schat of roem der aerd',
't Heetste strijden dubbel waerd.
Toef niet langer! - Gods ontferming
Biedt genade, troost, bescherming,
Door het bloed Zijn's Zoons voldaen,
't Naer Hem zoekend menschdom aen.
Kom, dat wij op nieuw beginnen,
Vangen wij dees dag nog aen,
Dat wij God en mensch beminnen,
Trachten 't heilspoor in te slaen:
Steeds geduldig in het lijden,
Om de Kroon der Zege strijden,
| |
| |
Voor al 't heil, aen ons bewezen,
Zij Uw groote Naem geprezen,
Leer ons al de rampen, slagen,
Steeds in stillen ootmoed dragen,
Overtuigd, in leed en strijd,
Dat Ge als Vader ons kastijd.
Dierb're jesus! Uw genade,
Uwe Liefde kent geen peil,
Sla een zondig menschdom gade,
En bezoek ons met Uw heil:
Leer ons sterven, wijl wij leven,
Dat we ons aen U overgeven,
Dan, door Uwen Geest geleid,
Is ons 't sterven Zaligheid.
| |
| |
Snel toch, als op arendsvlerken,
't Sterfuur nadert, eer wij 't merken,
Is de strijd op aerd gestreên.
Ja, mijn geest, met rassche schreden,
Naekt dat sterfuur, morgen, heden,
Kan of zaligheid, of pijn,
Reeds ons deel voor eeuwig zijn. -
|
|
Auteursrechtvrij