Gezangen voor de gereformeerde kerk van Nederland
(1796-1797)–Johannes Wilhelmus II Bussingh–
Auteursrechtvrij
[pagina 25]
| |
[pagina 26]
| |
Hij, God van 's weerelds eerst begin,
De Vorst van 't Hemelrijk,
Wordt mensch, uit enk'le menschenmin,
Uw Broeder, u gelijk.
God is rechtveerdig, Zijn gericht
Was eeuwig billijkheid,
De zondaer sidderde, op 't gezicht
Van zijne Majesteit.
Sterf, sprak Hij, meer dan éénen dood! -
De zondaer viel ter aerd',
Hief raed- en red-loos, in dien nood,
Zijne oogen hemelwaert.
| |
[pagina 27]
| |
Gods gramschap weigerde genaê,
En eischte straf naer schuld:
Zijn Zoon sloeg 't zuchtend schepsel gaê,
En heeft dien eisch vervuld.
Die Zoon, van zonde en schulden vrij,
ô Wonder, nooit gehoord!
Wierd mensch, wierd zonde zelf, voor mij,
Wierd aen het kruis vermoord.
Ja, in 't voorspelde Vredejaer,
Zondt God zijn' eigen Zoon:
Hier, hier verstomd zelfs de Eng'lenschaer,
God zondt zijn' eigen Zoon!
| |
[pagina 28]
| |
De Heer van Hemel en van aerd',
De Vorst van 't Eng'lenheir,
Lag, uit een maegdenschoot gebaert,
Hier, in een stal, ter neêr.
De weereld kend' haer Heilvorst niet,
Gods Eng'len kenden Hem,
En meldden, in 't verhevendst lied,
Zijn komst aen Bethlehem.
ô Palestijnsche Herd'renschaer!
Dat rasch uw vrees verdwijn'!
U moest de grootste vreugdemaer
Het eerst geboodschapt zijn.
| |
[pagina 29]
| |
Gaet heen, gaet heen naer Davids stad,
Dus spreekt der Eng'lenmond:
Hij, wien een kleene krib bevat,
Is Heer van 't weereldrond.
Nu God in 't vleesch verschenen is,
Nu daelt de Vrede op aerd',
Nu is de nare duisternis
Voor 't menschdom opgeklaerd.
Daer schittert in het Oost een ster,
Aen 't flonk'rend firmament,
En maekt dees blijmaer, heinde en verr',
Op 't Godsbevel, bekend.
| |
[pagina 30]
| |
Straks nadert, door haer voorgegaen,
Der Wijzen grootsche stoet,
Biedt myrrhe, en goud, en wijrook aen,
En valt dit Kind te voet. -
ô Gaed'loos wonder van genaê!
En 't was voor mij alleen,
Voor zondaers, dat in Efrata
Gods Zoon in 't vleesch verscheen.
Wie toch is in genade, ô Heer!
In liefde aan U gelijk?
'k Val dankend bij uw kribbe neêr,
Deze armoê maekt mij rijk.
| |
[pagina 31]
| |
'k Zal, strijdende onder Uw banier,
In deze proefwoestijn,
Met blijdschap arm, een vreemd'ling hier,
Straks Hemelburger zijn.
Ja, jesus! door Uw Geest geleid,
Bezield met Uwen moed,
Is 't strijden om de zaligheid,
Hoe heet, hoe zwaer, mij zoet.
Verächt, gelijk een worm in 't stof,
Waert Gij ook hier beneên,
Maer nu ook wordt Ge, in 't Hemelhof,
Door de Eng'len aengebeên.
| |
[pagina 32]
| |
Ja, hoe versmaed, hoe diep verneêrd,
Eens komt Gij ten gericht'! -
Beef, zondaer, zoo Ge U niet bekeerd, -
Schrik voor zijn aengezicht! -
Kom sterfling, kusschen wij den Zoon,
Eer nog Zijn toorn ontbrand,
En Hij ons eeuwig van Zijn throon,
En uit Zijn gunst verband.
|
|