|
| |
| |
| |
2 Timoth. cap. 4. verss. 6, 7, 8.
WAnt ick worde nu tot een dranck-offer geoffert, ende de tijdt mijner ontbindinge is aenstaende.
Ick hebbe den goeden strijt gestreeden, ick hebbe den loop ge-eyndight, ick hebbe het Geloove behouden.
Voorts, is my wech-geleght de Kroone der Rechtveerdigheyt, welke my de Heere de Rechtveerdige Rechter in dien dagh geven sal: ende niet alleen my, maer oock alle die sijne verschijninge lief gehad hebben.
| |
| |
| |
Lijck-klachte over de doodt van den eerwaerdigen, Godtsaligen, wel-geleerden, D. Hermanno Ribbio, in sijn leven trouw Herder ende Leeraer der gemeynte Jesu Christi tot Utrecht, in den Heere ontslapen, den 11 october, 1622.
HERMANNUS, 's Heeren Man,, in 's Heeren werck kloeckmoedigh,
Meer als ick seggen kan,, is ons eylaes te spoedigh
| |
| |
Ontogen door de doodt, ontogen veel te ras,
Die om sijn diensten groot, ons noch soo noodigh was:
Gy al die hier van weet, laet u Traen-aders vlieten,
Helpt my met tranen heet, sijn koude graf Begieten,
Gy al die gaerne saeght, het best van Godts Gemeent',
Hebt reden dat gy klaeght, en dit verlies beweent.
Voorwaer een groot verlies, want door sijn stem en deugde
Gods kerke groeyd' en wies, dies wy ons t'saem verheugde
Maer door sijn droeve doodt, is nu de vreught gestoort,
En in den swarten schoot, van d' aerde gantsch versmoort!
d' Aerd' nu sijn Lichaem heeft, tot dat het sal verrijsen,
De Ziel hier boven leeft, om eeuwigh Godt te prijsen,
Waar meed' de vroome Ziel, hier steedts was in de weer,
Tot dat het lichaem viel, door kranckheyt gantsch ter neer.
Selfs in die droeve nacht, de leste van sijn leven,
Als hem sijn meeste kracht, en sterckheydt had begeven,
| |
| |
Songh hy als Zwanen-sanck veel Davids Psalmen soet,
Wel met een swack geklanck, maer uyt een sterck gemoet.
Ja als men nu bevond, des doodts bekende streecken,
Als d' honigh-soete mond' geheel begon te bleecken,
En als der tongen band, al swaerlijck wierdt geroert,
Heeft hy als Predikant, des Heeren woordt gevoert:
Hy sprack sijn Kinders aen, met vriendelijcke woorden,
Met Vaderlijck vermaen, die dit adieu aenhoorden:
Haer Vaderlief en waerd', met herten gantsch benouwt,
Met d' hoofen na de aerd', met d' oogen nat bedouwt!
Wy hoorden al te saem, in plaets van hem te troosten
Sijn reeden seer bequaem, de spreucken en propoosten,
Van sijn geleerde tongh, en lippen liefgetal,
Sijn leste woordt door-drongh ons herten al te mael.
't Scheen dat ons herten laf, ons t' eenemael besweken,
Als hem sijn spraeck begaf, en als wy sagen breken
| |
| |
Sijn schemerend' gesicht; ons' oogen my gelooft,
Die wierden van haer licht, en klaerheydt als berooft!
Wy stonden als versuft; verruckt en op-getoogen,
't Scheen dat al ons vernuft, was in de lucht gevlogen!
Wy sagen stijf en strack' hem tot op 't leste aen,
Hy gaf een soeten snack, en daer mee was 't gedaen!
Daer mede wierdt den bandt, van ziel en lijf gebroocken,
En met een droeve handt, sijn oogen toe-geloocken,
Daer mede was gepropt, dien wel bespraeckten mondt,
Die nimmer was gestopt, die altijdt open stondt:
Die als een klaer Fonteyn, van suyver leere vloeyde,
Waer meed' hy groot en kleyn, als met een dau besproeyde.
Och dat dien klaren vloet, verstopt is binnen 't Jaer!
Och! dat om geldt en goedt, noch weer te krijgen waer!
Sijn tongh en vroom gemoet, in 't bidden seer aendachtig,
In 't troosten wonder soet, in 't straffen wonder krachtig.
| |
| |
Ick doe een dwasen wensch, de droefheyt heeft de schult,
Gods handt, betaemt den mensch, te dragen met gedult.
't Waer geen gewenste saeck, voor desen Man des Heeren,
Uyt 's Hemels groot vermaeck, in 't tranen-dal te keeren;
Hy heeft sijn dagh-werck af, gewrocht tot aen de doodt,
Dies rust het Lijf in 't graf, de ziel in Abrams schoot.
Misgunt dien trouwen Helt, niet 't eeuwige saligh rusten,
Daer naer hy met gewelt, en hertelijcke lusten,
Soo vierigh heeft getracht, daer na hy heeft gejaeght.
Daerom hy heeft veracht, al wat het vleesch behaeght.
Maer och des Heeren Oogst, heeft al te veel verlooren,
Want hy tot hulp en troost, der Kercke scheen gebooren,
In dees bedroefden tijdt, in dees gedeelde Stadt,
Och dat soo kleyn respijt, dien grooten hulper had!
Hy was van soeten aerdt, met deughden over-gooten,
Voor moeyten onvervaerdt, in arbeydt onverdrooten,
| |
| |
Van wandel vroom en slecht, gantsch zedigh van gewaet,
Van herten gantsch oprecht, seer vriend'lijck van gelaet:
Vyand van ydel' eer, sachtmoedigh, goedertieren:
Party van valsche leer, gantsch lieflijck van manieren.
Doch waer toe hier verhaelt, dat al de wereldt weet?
Ick si mijn pen verdwaelt, door rouw en herten leet.
Wanneer men hooghlijck prijst een schat die is verlooren,
Terstont de droefheyt rijst veel hooger dan te vooren;
Dies wil ick laten of, met al te lang geklagh,
Sijn welbekenden lof te brengen aen den dagh.
Maer eer ick desen draedt geheel kom af te breken,
Soo dunckt my goeden raedt, u t'samen aen te spreken,
Die om dien weerden Man, het hert vol droefheyt draeght,
En die oock nu en dan u natte oogen vaeght.
Draeght Christelijcke rouw, houd maet in 't treurig weenen,
Want uwen Herder trouw, is maer gegaen voor heenen,
| |
| |
Het oudt betreden padt, hy is nu door de pijn,
Bewoont de schoone Stadt, daer wy all' Burgers zijn.
Soo sijn geselschap soet, u pijnlijck valt t' ontbeeren,
Wel volght hem op de voet, gy sult by hem logeeren,
Volght hem op d' effen straet, die hy met woorden prees,
En die hy inder daedt, u met sijn wercken wees.
Hy gaf ons noch voorwaer, doe wy hem lest-mael hoorden
Een suyver exemplaer, van Gods gesonde woorden,
In dit sijn leste werck, was hy in woorden rijck,
Van stem noch soet en sterck, nu is de Man een Lijck!
Gelijck een snellen stroom, is wech gevloeyt sijn leven,
Gelijck een lossend oom, heeft ons de Man begeven!
Siet dat gy ydel Mensch u oogh na boven slaet,
Hoe wel dat naer u wensch, u all's op aerden gaet.
En gy die nu dit Lijck, met droefheydt draeght ter aerden,
En stommelt onder 't slijck, houd steeds in eer en waerden
| |
| |
U Herders al te saem, doet u haer sterven pijn?
Soo houd haer aengenaem, als sy in 't leven zijn.
Een sot acht dan een saeck, als sy voor-by gaet schieten,
Een wijs man neemt vermaek, in 't geen hy mach genieten.
Ick hoop dat Godt de Heer, tot mind'ring' van u smert,
U haest sal geven weer, een Herder na sijn hert.
|
|
Auteursrechtvrij