Mengelzangen

[p. 342]

Zang.

OZoeten nacht, kost g' in

eeuwigheit duuren; Dan verdwe-
en myn' vreugd' niet gelyk met uwe
uuren: Vertraag uw snel-

len loop, O

zilvre Maan, O Zon, O Zon houw
te rugge uwe straalen, Zoo gy ver-
ry st, Moet myn heilstar

[p. 343]

 

daalen, En in een' ze

 

e van rampen ondergaan.

'K leg in den schoot, van myn Lief, myn behaagen;
Zoo gy zulks bespied, zal de Maagd niet verdraagen,
Dat haare aantreklykheit, my smelten doet.
Vertoef, vertoef, 'k heb uw vuur niet van nooden,
Want ik voel eene vlam, die myn hart dreigt te dooden;
En steeds doet kooken, 't Minnekoortzig bloed.

't Starrelicht, wil meerder stoutheit gedoogen.
't Rekken der lêen, en 't verdraajen der oogen,
Geschied in duisternis, met minder schroom;
Het licht, het licht, begunstigt het snappen;
De Min pryst die snoept, maar vervloekt hen die klappen,
Dies bid ik, rys doch langzaam uit den stroom.