Mengelzangen
(1717)–Hermanus van den Burg–
Auteursrechtvrij
[pagina 231]
| |
Een ondankbaaren, beminnen,
Die dan spot met hunne smart.
Duizend eeden, zyn getuigen,
Die my Damon heeft gedaan,
Toen hy zich voor my kwam buigen,
Dat hy nooit zou van my gaan;
Maar dat hy, altoos getrouw,
My zouw minnen, als te vooren;
Dat ik was zyn uitverkoren,
En voor hem, de schoonste Vrouw;
Al zyn vlyen, al zyn streelen,
Gaf ik arme Maagd geloof:
'k Liet myn hart vrywillig steelen,
En hiel my voor andren doof;
Hoe 'k hem meerder vryheit gaf,
Hoe hy meerder noch begeerde,
Waar ik was, of my ook keerde,
Nimmer was hy van my af.
Als hy naar myn' Borstjes taste,
Wierd ik krachtcloos door min,
Om de Hand, die my verraste,
Af te keeren, in 't begin;
Tot dat hy heel stout en vry,
Mynen blanken boezem drukte,
't Minziek hartje daar uit rukte.
En het voerde in slaverny.
| |
[pagina 232]
| |
Toen ik had myn hart verlooren,
Was myn Lichaam hem gemeen;
'k Wierd veel vryer dan te vooren,
En de Maagdeschaamt verdween;
'k Dulde 't streelen van zyn' hand,
Kon zyn woekren niet beletten;
'k Wierd verwart in zyne netten,
Miste 't oordeel en 't verstand.
Leggende in het gras gedooken,
Zeeg dien valshart by my neêr,
Daar de min my kwam bestooken,
En my trof door zyn geweer;
En veroorzaakte eene wond',
Daar d'ontrouwe, door gesloopen,
In myn Lichaam is gekroopen,
Daar hy toen myn Zieltje vond.
Naauwlyks had hy 't niet verovert,
Of d'ondankbre vlugte heen,
Die myn' zinnen had betovert,
Wierd ontrouw en liet m' alleen;
En hy spot met myn verdriet;
Nu hy heeft myn hart gestolen,
Laat hy my alleenig doolen,
En let op myn' zuchten niet.
Wyslyk doen zy die beminnen,
Maar noch wyzer die niet eer,
| |
[pagina 233]
| |
Haare zinnen, laaten winnen,
Noch voor Venus buigen neêr,
Eer het Huuwlyks Altaar brand;
Want, laat gy u eer' bepraaten,
Zal u, die u minde, haaten,
En gy raakt als ik in schand'.
|
|