Op ‘De Tribune’ wil ik juichen!
Philip Houben
Het zijn niet de schrijvers die de boeken schrijven.
Het zijn niet de drukkers die de boeken drukken.
Het zijn niet de uitgevers die de boeken uitgeven.
Het zijn niet de boekhandelaren die de boeken verkopen.
Het zijn de lezers die de boeken schrijven, drukken, uitgeven, verkopen, kopen en..... héél af en toe óók lezen.
Lezen is vreselijk moeilijk.
Ik heb wel eens iemand gesproken die in een onbewaakt ogenblik mij zei:
‘ik heb het boek uit!’
Ik voelde instinctief aan dat hij wist wat hij zei:
‘ik heb het boek uit!’
Later ben ik dan ook nooit meer zó iemand tegengekomen.
Zo'n lezer en allen die daar op weg naar zijn, moet je koesteren.
Zij van ‘De Tribune’ doen dát, niet alleen met hun kennis van literatuur, maar vooral ook van mensen.
Dus is het niet voor niets dat schrijvers - tegen de stroom in - aan het schrijven zijn geslagen. Drukkers - met lood, ook in hun schoenen - aan het drukken zijn gegaan, uitgevers - tegen hun gewoonte in - volop uitgeven en boekhandelaren - omdat de handel verder moet - enthousiast aan het aanprijzen blijven! Het gaat immers om die ene lezer, die misschien ooit eens in zijn leven zeggen kan:
‘ik heb het boek uit!’
Of ik het ooit zó ver zal brengen weet ik niet.
Wat ik wel weet is dat alle auteurs en kunstenaars, die deze bijzondere jubileumuitgave inhoud hebben gegeven, die scheppende kans op een mogelijke ontmoeting met die ene lezer voorgoed hebben verbonden met deze unieke, culturele, ankerplaats in Maastricht: Boekhandel De Tribune.
Zij, de auteurs en de kunstenaars, hebben in de afgelopen vijfentwintig jaar een speciale band met deze bijzondere boekhandel en zijn lezers opgebouwd, niet in het minst door hun werk - juist hier - en vaak ook voor het eerst te willen presenteren.
Staande op een stoel, een kistje of wat ik ook één keer heb meegemaakt: op een wiebelende trap zodanig van constructie, dat (in dit geval),
Auteursrechtelijk beschermd
