Weerzien

De Langstraat

In de Langstraat was er de bioscoop Astra (‘In Astra bent u uit en thuis’), de enige platenhandelaar en de enige snackbar die tevens bromfietsverzamelpunt was. Toen ik zestien was geworden, ben ik in de Langstraat gaan wonen. Ik kon daar niet goed meedoen. Een beetje Wassenaarse jongen had een (verchroomde!) Puch-bromfiets of minstens toch de Joegoslavische Tomos-remake. Ik zat een beetje voor schut op een Berini. De paar honderd meter die de Langstraat lang is, legden we op een zondagmiddag wel tweehonderd keer af. Daartegen kwam de Wassenaarse gegoede burgerstand in verzet. Dus werd er tijdens het bewind van burgervader Geertsema (inderdaad, dezelfde) een algeheel bromfietsverbod voor de Langstraat uitgevaardigd. Maar omdat je je uiteraard niet zonder bromfiets kon vertonen, voerde je deze aan de hand mee om eindeloze versierverhalen aan elkaar te vertellen op de stoep voor of in Snackbar V. De con-

[p. 23]

sumptie bestond uit één Cola en één frites. Met als toetje een rolletje Frutella.

Snackbar V. werd eens in de twee jaar verbouwd en aangepast aan de smaak van de jongelui. Het begon met een gaarkeukeninrichting, en hij kreeg vervolgens een rock and roll-gezicht - met jukebox, waarop ik voor het eerst Neil Sedaka hoordeen werd ten slotte een beetje beat. Met een roze, plastic fonteintje waarvan niemand eigenlijk begreep wat daar beat aan was.

Ik zit in de snackbar die nu Snackbar B. heet. Jongens met bromfietshelmen, zakken frites enzovoorts. De jongens zoenen meisjes met de tong uit de mond. Dat is het enige onderscheid. En dan uiteraard de rijkdom aan fritessauzen, broodjes-Bali, kip à la Paramaribo en het prijsverschil. Geen muziek. Toch schetterde hier twintig jaar geleden Roy Orbisons Only the Lonely tussen de fritesen croquettendamp door. En zo voelde ik mij toen ook. Ik had een groot geheim. Nooit had ik een mooie, blonde meid met hoogopgestoken haar achterop de buddy seat van mijn bromfiets.