De rekening

15

Het vliegtuig zette de daling in boven een zompig gebied. De ‘internationale’ luchthaven van Tasmanië leek meer op een dorpsvliegveldje. De reizigers moesten zelf hun koffers van houten karren tillen. Het was herfst en er hing een spookachtig licht tussen de bergen. Ik vroeg een taxichauffeur of hij een behoorlijk hotel in Hobart wist. Hij noemde een naam die mij niets zei en reed mij veertig kilometer door een donkergroen landschap. Men had - dat was al duidelijk vanuit het vliegtuig zichtbaar geweest - de afstanden ingekort door dijken en bruggen

[p. 153]

dwars door zee-inhammen te leggen. Toen we een hoge, lange brug naderden, wist ik plotseling en met absolute zekerheid dat de chauffeur een toeristische anekdote zou gaan vertellen. Ik wist zelfs welke: die van de brug over Derwent Bay waartegen ooit een schip botste, die vervolgens instortte en waarvan televisiebeelden over de hele wereld werden gezonden. Het beeld van het Volkswagentje dat nog net bleef hangen, was onvergetelijk.

Ik was de chauffeur voor en dat ergerde hem zichtbaar: ‘Van die ramp, toch? Heet die niet de Tasman Bridge; wanneer gebeurde dat ook weer?’

‘1975. En van mij had de reparatie veel langer mogen duren. Als je naar of van het vliegveld de toen ingezette pont miste, moest je helemaal omrijden. Langs de baai en de rivier omhoog, tot aan Huanville. Aan die ritten hebben we in die jaren een boel verdiend, bloke.’

We reden het centrum van Hobart binnen. Een stad met een paar wolkenkrabbertjes, een centrum dat om vijf uur in de middag al gesloten en uitgestorven leek en waarover een roodbruin licht viel dat ik nog nooit ergens eerder had gezien.

‘Dit hotel zou ik u aanbevelen,’ zei de chauffeur op een viersprong. Ik keek om mij heen en zag vier stukken straat. Eén verkeersweg liep bollend omhoog, een andere straat was geheel leeg en van vuurrode klinkers voorzien; zij leek het winkelcentrum te vormen. De twee andere straten liepen bijna steil naar beneden en daarvan kon ik dus niets zien. Terwijl ik afrekende, vroeg ik, om gewoon maar wat te vragen: ‘Dit is zeker het winkelcentrum?’

‘Dat zou de grootste fuckin' creep nog zien,’ antwoordde de chauffeur.

Ik verloor mijn praatvaardigheid nu geheel en zei: ‘Oh,

[p. 154]

oh,’ stapte uit, hoorde de chauffeur gas geven en keek naar mijn bagage. Godverdomme - dacht ik. Ik riep het even later luidop, terwijl een vrouw, met een regenkapje op onder een staalblauwe, heldere hemel, haastig in een soort dribbelpas langs mij liep. Ik miste mijn hockeytas waarin ik de brieven van mijn vader had gestopt.

Ik sleepte mijn reisgoed het hotel in, vertelde haastig mijn probleem, reserveerde een kamer en vroeg aan de dame die mij te woord stond of ze een taxi wilde bellen. Vijf minuten later kwam een bekend gezicht de lobby binnenwandelen.

‘Vliegveld zeker? Dacht ik al. Zeker die ene tas vergeten? Dacht ik ook al. Ik zag die sporttas wel, maar ik veronderstelde dat het uw handbagage was en dat u die zelf wel op zou pakken.’

Klootzak, dacht ik.

‘Ach, een rustig vliegveldje, ze stelen hier niet, stapt u maar in. Het leed is over een uurtje geleden,’ vervolgde de chauffeur zijn betoog terwijl hij het contactsleuteltje omdraaide.

Hetzelfde landschap in omgekeerde volgorde. Ik genoot er niet van. De stadjes en dorpen droegen namen zoals elders in de wereld: Cambridge, Lauderdale enzovoorts. Ik wilde vragen of de chauffeur niet harder kon rijden.

Hij leek gedachten te kunnen lezen: ‘Maakt u zich geen zorgen. Dat tasje zal heus niet gepikt zijn. Pas morgen komt er weer een vliegtuig. Het staat nog rustig op de stoep op u te wachten, let u maar op.’

Het vliegveld was inderdaad volkomen verlaten. De schrale herfstzon wierp over het troosteloze terrein nu een bruin licht in strepen.

[p. 155]

‘Daar moet de tas staan,’ riep ik.

‘En ze staat er niet,’ zei de chauffeur oprecht verbaasd.

We keken samen naar lege, gewassen grinttegels.

‘Het lijkt wel een slechte roman,’ zei ik in het Nederlands.

‘I don't understand.’

‘It seems to be a bad novel,’ vertaalde ik mezelf zo goed als in mijn zenuwachtige toestand mogelijk was.

‘Ik lees nooit romans.’

‘Ik bedoel wat anders.’

‘Dat we naar de afdeling gevonden voorwerpen moeten?’ suggereerde de chauffeur. ‘Nou die hebben we hier niet. Uw tas staat gewoon binnen. Iemand heeft haar waarschijnlijk binnen gezet, omdat hij bang was dat ze anders nat zou worden. Er is regen voorspeld en dat is niet eens zo'n kunst: het regent hier altijd.’

De deuren van de aankomst- annex vertrekhal waren gesloten.

Mijn tijdelijke reisgezel meende: ‘Geen probleem’ en daarom liep ik maar achter hem aan. Via een opslagruimte kwamen we in het kantoor van de reisonderneming Ansett terecht.

‘Ha die Rex, geen ritje meer?’ riep iemand uit een hoek.

‘Deze jongen is een tasje kwijt,’ zei de chauffeur die blijkbaar Rex heette.

‘Ik ben mijn wijf al tien jaar kwijt en toch nog steeds gelukkig,’ hoorde ik.

‘But...,’ probeerde ik.

‘Rustig,’ zei Rex terwijl hij een hand op mijn schouder

[p. 156]

legde. ‘Laat mij dit maar regelen. Ik spreek beter Engels.’ Hij lachte.

Rex praatte wat met de Ansett-medewerker en keerde zich ten slotte naar mij om: ‘Ze hebben niets gevonden. De karren zijn allemaal leeggehaald en er is niks gevonden door controleurs of schoonmakers.’

‘En morgen?’

Rex wendde zich tot de luchthavenmedewerker. Het gesprek verging voor mij in het geluid van een opstijgende Cesna.

‘Morgen zal 't hetzelfde als vandaag zijn. Het enige dat hij kan verzinnen, is dat een andere reiziger per vergissing jouw tas heeft meegenomen. Zat het vliegtuig vol?’

‘Nee. Twintig mensen, denk ik.’

‘Dat moet te doen zijn,’ zei Rex raadselachtig.

‘Hoe bedoelt u?’

‘Ze brengen uw tasje heus wel terug naar het vliegveld. Wat zat erin?’

‘T-shirts, een ouwe reisbroek, afgetrapte bergschoenen en brieven.’

‘Nou ja,’ zuchtte Rex ontmoedigend. ‘Zijn het dure bergschoenen!’

‘Wat doet dat er nu toe! Het gaat mij om die brieven!’

‘Volgens mij brengt niemand op Tasmanië een tasje terug waarin brieven zitten en ouwe bergschoenen,’ meende de Ansett-medewerker.

‘Dat geloof ik ook niet, eerlijk gezegd,’ zei Rex.

De Ansett-medewerker knikte bijna hartstochtelijk.

‘Ik zal je het adres geven van een winkel waar ze puike bergschoenen verkopen voor weinig geld. Ik begrijp het best: je wilt hier komen klimmen en je mist je schoenen. Voor veertig dollar kun je hier de meest fantastische, schapelederen klimmertjes kopen. Oké? Als je helemaal

[p. 157]

uit Europa komt, kunnen die veertig dollar je de kop niet kosten.’