Sluiereffekten

[p. 42]

Herfstelegie

In de verzonken dronken tuin
waar wat vergaat stil kleurloos wordt in bloemenpuin
vol scherpe schemeringen
gaat nog een laatste blauwe vogel zingen
om wat verre zon

De wandelaar langs het lage getijde
voelt den neergang van een kracht nog ongebeurd
door het volbronslandschap dat zich zacht ontkleurt
en van de dingen toont de nachtelijke zijde

O wentel weg de vale wade
rond die bleeke hoop
dat weer de springbron breke uit dode daden
en naar vervulling neem haar loop

Tijd van uitbloei en van treurenisse
die uitwijkt en zwindt langs de regenboogbrug
geef het tere vizioen aan mijn ogen terug
de klare lichtbloem in een rei van klarissen
die openkelkt ongerept schoon en dwaas
uit de diepten van onwezenlijk waas

Nu over de landouw de wervelwind is gestreken
slingert ons leven dode tak reeds en nog te sterk om breken