De Lammerenvreugd of de herders bruyloft
(1732)–Jacob Brouwer–
AuteursrechtvrijVoys: Verlaat gy myn verheven ziel.De Liefde is een band des dood,
En somtijds vol van schrik en beven,
Zoo als in Zwitserland minjoot,
Twee liefjes raekten om het leven,
Gelijk ons word vermeld,
In Brieven meenig fout,
En pertinent verteld:
Hoe dat een jonger held,
Daer diende by een Heer,
die had een dogter teer.
| |
[pagina 63]
| |
Dees jongman was een Spaense quant,
Zijn Heer die had in hem behagen,
hy was vernuftig in ‘t verstand,
En ging dees dogter liefde dragen,
waer door de jonge Maegd,
Gequetst door Cupido,
hem weder liefde draegt,
Zoo dat hy haer behaegd,
tot zy hebben haer lust,
Uyt reyne min geblust.
Den Iongman sprak wel Liefste ziet,
dit werk kan niet langer duuren,
Of wy zullen met groot verdriet,
Ons zoet vermaek moeten besuuren,
hier diend dan raad geschaft,
Of wy staen in gevaer,
om haest te zijn gestraft,
Zy hebben doen bedagt,
te reysen na een stad,
Daer hy zijn Vrienden had.
Om daer te trouwen zoo ‘t behoord,
Al in zijn Vaderlandse kusten,
Zy waren pas buyten de Poort,
Of ziet de Maget moest al rusten,
Al in het groene Veld,
Digt by een harde Rots,
hebben zy haer gesteld:
Zy waren haest gekneld,
Want ziet de Vader gram,
terstond haer volgen quam.
Hy bragt verscheyde dienaers mee,
En was vol gramschap ingenomen:
‘t Was om te krijgen dese twee;
Maer als zy hem aensagen komen,
Klommen zy op de top,
Van dese steyle klip,
Ia heel tot boven op,
de Vader boos van kop,
die dreygt haer ongemeen;
Als hyze krijgt beneen.
De Vader hiet zijn dienaers daer,
Om haer te krijgen in vermogen;
maer ziet dit twee geliefde paer
En woude dit nog niet gedogen,
Zy rolden na beneen,
Van boven neer de Klip:
Zo meenig groote steen,
En dat zoo ongemeen;
dat wie het maer geraekt,
terstond het klimmen staekt.
Waer door de Vader als verwoed,
En vol van gramschap ingenomen;
hy liet terstond op staende voet:
Een groot party van Boeren komen,
die daer woonen ontrent;
te klimmen op de Rots;
waren zy best gewend:
O droefheyd en elend!
Als zy dit zagen aen:
haer uytkomst was gedaen.
| |
[pagina 64]
| |
Den Ionkman sprak wel liefste zoet,
Nu is al onse hoop vervlogen!
Valt dog u Vader eens te voet,
Al met de traenen in de oogen,
En zegt dat wy door trouw,
Te saem verbonden zijn,
Als egte Man en Vrouw:
En toonen regt berouw,
Zoo sal hy jou en mijn,
Ligt wel genadig zijn.
Zy sprak ik kan mijn Vader wel,
Ag! ik en durf ‘t niet betoonen,
Want hy is wreed van aerd en fel,
Hy zou ons leven niet verschoonen!
Of zo hy ‘t mijn al doet,
So raek ik by ‘t gespuys;
dat eeuwig spinnen moet!
En gy mijn naeste bloed,
Raekte gewis van kant,
door strenge Beul zijn hand.
Dat zou de grootste droefheyd zijn,
Voor mijn eylaes te moeten dragen,
Mijn ziel versmolt door angst en pijn,
Het was voor mijn als helsche plagen!
Sa laet ons metter spoed,
Op dese harde rots,
Storten ons laetste bloed,
Laet die op staende voet,
door Liefde onbesmet!
Wesen ons bruylofts Bed.
Geeft mijn daer op de leste soen,
En wilt u over my ontfarmen,
Ik sal het u ook weder doen, En vatten u in bey mijn armen,
Uyt reyne Liefde teer,
Sa laet ons van de klip:
Storten van boven neer,
dit was bey haer begeer,
Om door de liefde groot!
Te sterven de dood.
Zy waren samen mond aen mond,
En arm door arm vast gebonden;
Storten van boven op de grond;
En zijn zoo door de dood verslonden?
Het breyn barst uyt haer hooft;
In ‘t Aenzigt van de Vaer,
Van ‘t leven wreed ontrooft:
de Vader dit gelooft,
die zag dit Schouwspel aen;
Hy was niet eens ontdaen.
Daerom gy Ouders altemael,
Houd die exempel in gedagten;
Spiegelt u aen dit verhael;
En wilt geen wreede Vader slagten,
Weerstaet u Kinders niet;
Als zy worden bemind;
of ‘t baert een groot verdriet,
Gelijk gy hier aen ziet;
Hoe door de Liefde groot:
Twee Liefjes zijn gedood.
|
|