De Lammerenvreugd of de herders bruyloft

Het droevig afsterven van de Herder Coridon en de Herderinne Zilvia.

Voys: Hoord Kees myn Vryer.

Zilvia.

Waer blijft mijn Herder,
Het is al meer dan tijd,
Ik gae al verder,
Als hy mijn had gezeyd,
de tijd is lang voorby,
Daer ik zou in de Wey,

[p. 59]

 

Hemmet mijn Schaepjes wagten,

 

Of zou dien Herder vry,

 

Mijn gunst veragten.

 

Mijn dunkt van veere,

 

Zien ik zijn Schaepjes staen,

 

Wat mag hem deeren,

 

Mijn hert is zeer belaen:

 

Ik drijf mijn vee met spoed,

 

Langs een klaer watervloed,

 

Tot ginder aen die heggen,

 

daer ik mijn Coridon,

 

In slaep vond leggen.

 

Ik zal gaen weyden,

 

Mijn Schaepjes aen de bron,

 

Langs de groen heyden:

 

En laten Coridon,

 

Slaepen in rust en vree,

 

Nemen zijn Schaepjes mee,

 

Tot dat ik weer sal komen:

 

En zien of hy ontwaekt,

 

Aen dese stroomen.

 

Coridon ontwaakt.

 

O zoete droomen,

 

Wat baert gy mijn al pijn,

 

Ik ben vol schromen,

 

waer of mijn Schaepjes zijn?

 

Waer is mijn Zilvia,

 

Ik zal haer soeken dra,

 

Of ik haer nog kon vinden:

 

Hier in het Groene dal,

 

Onder de Linden.

 

Waer dat ik doolen,

 

Ik vind mijn Schaepjes niet,

 

Zy zijn gestoolen,

 

Wat leed is mijn geschied?

 

Mijn Zilvia mijn Bruyd,

 

Is ook te velden uyt:

 

Misschien te zaem verslonden,

 

Door ‘t vinnig ongediert,

 

Als woede honden

 

Nu wil ik sterven,

 

Ik mis mijn Vee en Bruyd:

 

Mijn hert af kerven:

 

Ik neem een vast besluyt,

 

En wil mijn met het Zwaerd,

 

Hier vellen neer ter aerd:

 

Hy heeft zijn hert doorsteken,

 

Onder de linde boom,

 

Is hy bezweken.

 

Zilvia.

 

Ik wil gaen keeren,

 

Of Coridon ontwaerkt,

 

Daar ginder veeren,

 

‘t Schijnt of mijn droefheyd naekt;

 

Eylaes ik zie de bron!

 

Daar lag mijn Coridon,

 

Met ‘t Zwaerd nog in zijn zijden:

 

Moest gy ô Herder zoet,

 

Om my dit lijden.

[p. 60]

 

Den stervenden Coridon.

 

Ik ben verslonden,

 

En door de dood verwont,

 

Met diepe wonden,

 

om dat ik u niet vont,

 

Om u heb ik mijn bloed,

 

Gestort uyt liefde zoet:

 

Coridon sluyt zijn oogen:

 

Zijn doode mond beklemt,

 

Zijn hooft geboogen.

 

Zilvia.

 

Mijn Herder trouwe,

 

Sterft gy de dood om mijn;

 

Dat zal mijn rouwe:

 

Ik leef in zware pijn,

 

Ik wil op staende voet,

 

Storte mijn laetste bloed,

 

En als u Herderinne,

 

Mee sterven om mijn lief:

 

Uyt zuyver minne.

 

Zy heeft benomen,

 

Het Zwaerd wat droeve smert:

 

heeft het met schroomen!

 

Gestoken in haer hert,

 

En viel daer by die bron,

 

Neder by Coridon,

 

Onder de linde bladen,

 

Alwaer zy allebey:

 

De doodsnik laden.

 

De Schaepjes dwalen,

 

Alleenig op het Veld,

 

Door bos en dalen,

 

Zy waren heel ontsteld!

 

En droevig om de dood!

 

Van haer Herder minjoot,

 

En haere Herderinne,

 

Die tzaem gestorven zijn,

 

Uyt zuyvere minne.