Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 161]

Toen

't Waor al 'n oor of negen in d'n aovend en ze zaote mèt hunnen twieje in de sjiemer vaan de kamer te wachte tot 't tied zouw zien veur de lamp aon te doen. Meh 't hoofde noe nog neet. Me kós de meubele nog good zien en de foto's op 't bufèt en de klok ouch nog.

Ze hadden hunne koffie op, de gezèt laog op de taofel, dao waor 't toch te duuster veur, en ze zaote mer get veur ziech oet te kieke door de roet, nao 't häöfke boe 't nog get leechter waor es binne.

‘Dat waor miech toch e weer’, zag zij.

Ze zag 't mier tegen häör eige es tegen häöm.

‘Wienie?’ vroog heer, nao e memint dinke.

‘Toen, in Oosteriek. Wètste nog?’

‘In Oosteriek?’ zag heer langsaam. ‘In Oosteriek? Da's evels al lang geleie...’

‘Mier es... fiefteg jaor’, zag ze nao get dinke. ‘Jao, dat is gewees 't jaor naotot veer getrojd waore’.

Heer zaot in bedink.

‘Is dat al zoe lang heer? Mier es fiefteg jaor? Boe blijf d'n tied toch...’, zag heer toen.

't Waor weer stèl. 'ne Late merel boete gaof nog 'ne zenewechtege keek ietot heer góng slaope.

‘En dat waor op deen daag, wie veer op dee berg zien gewees’, zag zij weer. ‘Rappeleerste diech dat neet mie?’

‘Op 'ne berg? Wat veur 'ne berg?’ prakkizeerden heer.

‘Meh... dat wètste toch nog wel. Dee berg tegeneuver eus hotèl’. Ze trok häöre veurkop in rumpele. ‘Wie hètde dee ouch al weer?’

[p. 162]

Einsgezind perbeerde ze drachter te koume.

‘Iech weet 't neet mie’, zag ze oetindelek. ‘Tot 'ne mins noe zoe get vergit, heh? Iech zouw 'm hoonderd kiere höbbe geneump... Diech wèts 't ouch neet?’

Heer sjöddelde vaan ‘nein’. Ze zaog 't neet, meh ze wis 't toch.

‘Oosteriek...’ zag heer. ‘Iech weet dao neet väöl mie vaan. Jao, iech weet wel... Veer zien ins 'ne kier in Oosteriek gewees... Meh boe? Wie hètde dat dao ouch al weer?’

Ze bedach ziech langer noe.

D'n duuster kroop wijer de kamer in. De foto's waore witte vlekke gewoorde en de klok had gein wijzerplaat en gein wijzers mie. In 't häöfke waor 't berkske e zwart silhouètsje nog mer.

‘'t Waor get mèt 'n “e”...’, zag ze nao lang piekere. ‘'t Begós mèt 'n “e”. Meh iech kin neet drop koume. Meh dee berg...’

Ze hoorte de klok de menute wegtikke en örges wied weg sloog 't op 'ne kèrktore.

‘Jao... Oosteriek...’, zag heer nao 'nen tied zwiege. ‘E sjoen land... V'r zien dao mer eine kier gewees, heh?’

‘Jao... 't Jaor nao euzen trouw. Iech waor al in verwachting, meh iech wis 't nog neet. En toen dee berg op...’

Heer knikde oongezeen.

‘Dat hej nog gevierlek kinne zien’, zag heer later. ‘Este gevalle waors...’

‘Jao... Meh iech bin neet gevalle. Mer good ouch. ... Jehjeh...’

Zeukentere in hun memorie zaote in d'n duuster te kieke.

‘Wat waor dat noe mèt dat wéér?’ vroog heer toen. ‘Boes diech 't euver hads? Waor dat zoe erg?’

[p. 163]

‘Nou, dat zalste toch nog wel wete’, zag ze langsaam. ‘Wie 't toen deen aovend oonweerde! Dondere aon alle kante... en blikseme!... Foj, foj, foj, vreiselek. Toen waor iech toch ech bang’.

‘Dat rappeleer iech m'ch neet’, zag heer. ‘Vaan dee berg ouch neet. Iech weet wel tot veer in Oostenek zien gewees, meh de res...’

‘Veer weurde aajd, jong, dat is 't. Iech weet 't nog wel. Meh wie 't dao hètde... nein... Meh 't begós mèt 'n “e” en daan nog get. Mesjiens vèlt 't miech mörge wel in. Dat höbste wel dèkser. Kom, doeg 't leech mer neet mie aon. V'r goon nao bèd’.

Ze stoonte langsaam en mèt meujte op en sjravelde d'n trap op nao bove.

Heer sleep al wie ze inins zag:

‘Feldkirch! Deh! Iech wís tot 't get mèt 'n “e” waor. Zoe hètde 't: Feldkirch’.

Heer hoort 't neet.

Ze mós in häör eige lache wie ze 'm stèllekes hoort snörke.

‘Awwe snörker’, zag ze sentimenteel. ‘De weurs slech vaan memorie’.