Hojheh!

[p. 127]

Keersmaan

De keersmaan houwde z'n bel wie 'ne raozetege op en neer en vlookde in zien eige: ‘Potverdomme.’

Eigelek waor heer geweend veur Slivvenier debij te hole en ‘Godver...’ te zègke, meh heer voont tot 'r dat es keersmaan neet kós make. Toch, heer waor gifteg. Op z'n eige, umtot 'r zoe sjtom waor gewees veur dat bäönsje aon te numme veur die paar tiensjes die heer zoe, zwart, kós verdene. Op de lui vaan de zaak die häöm gecharterd hadde en die proffiteerde vaan zienen ermooj en vaan ze verdreet in dees daog um ziene vrund. En op 't weer umtot 't gesnied had en wie langer wie kawwer woort.

Jewel, heer waor good dik aongedoon in ze roed keersmennekespekske, meh heer had toch kaw veuj en kaw han. Dao had 'r altied leid vaan gehad. Es keend zeende droog heer al zomer en winter dikke kouse, die zien ama veur häöm strikde. En wante es 't mer e bitteke kaajd waor. Ouch vaan ama. Wie z'n vrouw nog leefde klaogde die tot heer neet mèt zien ieskaw veuj aon häör bein mós koume in bèd. Um euver zien han mer te zwiege. Meh noe had 'r 't idee tot 'r gaar gein veuj mie hád. En gei geveul mie in z'n vinger.

‘Potverdomme,’ zag 'r nog mer ins.

Gelökkeg tot 't mins mèt de twie kinderkes die op 'm aonkaom, 't neet gehuurd kós höbbe. 't Zouw 't ind vaan 't gelouf gewees zien. Allewel, gelouf? Zelf voont 'r de keersmaan mer e vervelend ventsje mèt die stom rendiere veur z'n slei. Dat bestoont toch neet zoe get. Meh heer waor noe toch op slaag weer in z'n rol en lachde oetgelaote ‘Hahaha!’ nao de twie kleine en vroog wat ze móste höbbe vaan Sint... bekans hej 'r Sinterklaos gezag, meh heer slikde dat nog zjus op tied in oonder z'ne baard.

De mevrouw lachde begriepend. Ei keend reep vrech eweg tot 't teletubbies wouw. Hiel väöl. Heer heel de ma in de gater en wie die effe knikde belaofden 'r tot heer ins zouw kieke of 'r 'rs nog had. Want de ander kinderkes wouwe mesjiens ouch wel teletubbies höbbe.

Heer begós al geroutineerd te weurde, voont 'r zelf.

't Andert, e paar jaor jonger, zag niks, meh perbeerde ze geziechske te verberge in de minirok vaan ma. Die leep z'ch mèt dit weer en in zoe rökske vas 'n blaosoontsteking op, dach 'r. Meh ze zouw wel good vaan oonder aongedoon zien. Alloh, potverdomme, tot dat mispunt noe get zag. Kós 'r doorloupe. Meh 't keend verdomde 't en de ma bleef mer perbere um 't joonk get te oontfutsele. Zie mós toch allang weite wat dat keend wouw, nondedpie! Ze kós dat êter beter 'n watsj geve.

Heer doog inins of 'r per se weg mós en stievelde op 'n aajd mins aof, wat veur-

[p. 128]

ziechteg door de foule sjravelde.

Dat waor 'n verdaoling vaan 'm. 't Aajd pakde häöre perreplu get steveger vas, en reep rizzeluut: ‘Maak diech d'ch eweg, have gare! De meins toch neet tot iech in diech geluif, heh? Mislökde Sinterklaos!’

Vaan pes rammelden heer vlaak bij häör oer hiel hel mèt z'n bel en keekde tegeliekertied ‘Merrie Krismes.’

Bekans had ze häöm geraak mèt 're perreplu, meh heer kós nog sjus opzij springe. Heer lachde 't mins in 'r geziech oet en trok 'n lang neus tegen 'r.

‘Potverdommese aw taatsj!’ reep 'r.

De ma waor gelökkeg eweg noe mèt 'r jonge en vaan ermooj begós heer mer weer mèt zien bel te lojje en mèt z'n veuj te stampe veur werm te kriege.

'r Doog 't neet mie, dach 'r. Viefenzeveteg waor 'r! Väöl te aajd veur keersmenneke te speule. Heer had 't gedoon ter regarde vaan d'n Hollender, dee op keersaovend veureg jaor oonder 'n bös ingeloupe waor mèt z'ne zate kop. Dee doog 't gans jaor niks, had geld genóg veur zuineg te leve, meh eder jaor späölden 'r veur Sinterklaos en veur Keersmaan bij 'n groete zaak. Ze pakden 'm daoveur umtot 'r Hollands spraok. 'nen Heilege op z'ch Mestreechs, dat kós netuurlek neet, voonte ze.

En wat 'r demèt verdeende woort op keersaovend in éine kier dedoor gedrejd. Daan góng 'r iers ziech wassen en sjere, trok ze 's zoondags pekske aon, góng örgens oetgebreid ete, en houwde z'ch tenlèste e stök in z'ne kraag.

Ze waore good vrund gewees mèt hunnen twieje, daovaandan tot 'r dat allemaol wis. Op keersaovend góng d'n Hollender altied allein op stap.

‘Steppe’ neumden 'r dat. Of 'r 'm alles vertèld had wat 'r daan doog...? 'r Wis 't neet. En nuisjiereg waor 'r eigelek ouch neet denao. Katteliek waor 'r neet en 'r góng nao kèrk noch kluis. 'r Mós mèt ziene keersaovend mer doen wat 'r neet kós laote.

't Begós get minder drök te weurde toch. 't Waor ouch gei weer veur gezèlleg get roond te loupe door de winkele en de straote. 't Waor wel fiestelek zoe mèt al die lempkes, meh 't vroor ouch de stein oet de groond.

Euver 'n haaf oor góng alles touw en daan zouw 't inins leeg zien. Zaogste nog sjus get winkelmeidskes mèt hun leefstes of vrundinne op hoes aontrèkke.

Meh zoelang hoofden 'r neet te blieve stoon. Kerteer véur moch 'r weg, waor akkoord gemaak. En z'n cent kraog 'r ouch neet, wie d'n Hollender vreuger, in 'n tuutsje oetbetaold. Dat kaom mèt de pos.

Alles veranderde zoe gaw allewijl. De heels 't bekans neet mie bij. Meh héér kós in eder geval neet aon de boemel goon.

[p. 129]

Lui mèt kinder zaog 'r neet mie. Waoren al nao hoes. Wat doog 'r hei nog? Verrèkke vaan de kaw veuj en han. En veur niks. Veur de lol vaan Ida, zouw z'n ma gezag höbbe. Die lui meinde toch neet tot éine nog get zouw koupe umtot héér dao besjaar stoont te make?

Es 'r noe ins gewoen op hoes aon góng? Strak, es de straote leeg waore, leep 'r gans wie Henske de Gek in ze pekske. Dat brach 'r pas nao de Keersmes trök, had 'r bedach, es 'r ze traktemint had gekrege. Es 'r 't ieder brach kós 'r mesjiens nao z'n cent fluite. Väöl vertrouwe in de mins had 'r neet.

Heer had z'n bès gedoon, voont 'r, en nóe zouw 'r nog neet zoe erg opvalle. Kóste ze dinke tot 't debij huurde, tot 'r roondtrok. Stèllekes góng 'r de riechting vaan de Kleine Staat op. De bel heel 'r noe umgedrejd vas, mèt de steel nao oondere en de klöppel in zien hejs. 'r Waor meuj, voolt 'r. En 'r zouw bès e dröpke löste noe. 'nen Awwe. Of 'ne jonge waor ouch al good, al voont 'r dao neet väöl aon eigelek. Meh tege de kaw wouw 't wel helpe.

D'n Hollender droonk op keersaovend altied allein mer Franse kónjak. ‘Tefeil,’ zag 'r, ‘maar lèkker man!’

Dao had héér gein cent veur, nog neet veur 'nen ordinaire vieux.

Heer had toch noets kinne begriepe wie dat mèt d'n Hollender gegaange waor. Wie kós dee oonder die bös zien gekoume? Nao z'ne lèste kónjak had 'r alles aofgerekend, de kastelein gevraog veur 'nen taxi te belle, z'ne jas aongetrokke en rösteg aon ze täöfelke blieve zitte.

Zoe had de kastelein 't häöm vertèld, wie heer 't waor goon vraoge.

Meh wie 't get lang doorde, jeh menier kós wel begriepe tot die taxi's 't drök hadde op zoe'nen aovend heh, waor 'r begonne mèt z'n vinger op 't täöfelke te trommele. En inins waor 'r opgestande en nao de deur gewaajeld.

Héér had nog geperbeerd veur 'm tege te hawwe, menier, meh niks hoor. 'r Leep 'm bekans underste bove. De deur oet. 'r Had 'm nog effe naogekeke door de roet, meh 't waor drök en zoe had heer 't dus neet zien gebäöre. Meh heer had wél de remme hure piepe en 't gekeeks. Nou, menier, 't waor akelek veur te zien huur. Heer laog ocherm...

Jaojao, meh dát hoofden 'r neet te wete. Bedaank.

Noe wis 'r nog niks. En geine had 't 'm kinnen oetlègke. De pelitie zelfs neet. Waor 'r ouch goon vraoge. Ze hadde dat begrepe tot heer dat gere gewete hej, es z'ne vrund. Meh geine dee 'm wijzer kós make. 'nen Awwen deender had gezag: Maak d'ch daoeuver toch gein zörg, m'ne leve mins. Zoe'n dinger gebäöre noe eimaol. 'r Waor mer gegaange.

Zoonder erg waor 'r op Slevrouweplein gekoume en wie heer aon d'n eine kant

[p. 130]

gein hoezer mie had, beet de beis 'm in z'n neus en z'n wange. 't Waor nog e gelök tot 'r dee baard aonhad, dach 'r. Dat heel good tege. Meh 't waor veur ins en veur altied gewees! Noets mie. Hollender of geinen Hollender. Dee had noe neet kaajd mie.

Heer wouw tot 'r thoes waor. 'ne Zwerver bleef stoon en bekeek 'm vaan bove tot oonder.

‘Dat zal wel lekker werm zien, heh jong?’ vroog 'r.

‘Höb iech get vaan díech aon?’ vroog heer trök.

‘Nein, meh vaan diech is 't ouch neet,’ zag de maan mèt 'nen heise lach.

Bij d'n ierste kaffee boe 'r langs kaom hele e paar jongjonges 'm aon.

‘Hei Keersmenneke!’ reep eine. ‘Kom mèt. Iech geef e rundsje.’

Ze pakden 'm eder oonder 'nen erm en trokken 'm mèt nao binne. Ech meujte hoofde ze neet te doen. 'r Waor blij wie heer de wermde veulde vaan de zaak en d'n oonderein huurde vaan väöl stumme.

Eine kier woort get gerope op 'm, meh 't mierendeil vaan de klante beloerden 'm amper. 'ne Keersmaan op keersaovend. So what?

De jonges installeerden 'm aon 'n täöfelke en vroge wat 't zou zien.

‘'ne Franse kónjak!’ zag 'r vrech eweg.

Nounou... Dat waor neet niks, voonte ze. Mehjeh... Ze kóste begriepe tot 'ne keersmaan neet zoe-mer e pèlske kós bestèlle. Franse kónjak dus. Gezoondheid daan mer.

‘Zaolege Keersemes!’ bleef 'r in z'n rol.

Ze knikde begriepend. Logisch veur 'ne keersmaan.

Eine vaan de klante dee góng aofrekene leet 'm 'ne kónjak bringe. Tege de kaw. Daanke! Daanke! Op eur gezoondheid!

‘En Zaolege Keersemes!’ zag 'r mer weer.

Heer droonk z'n ierste glaas in eine klók leeg en sjuifde 't nao d'n andere kant vaan de taofel.

‘Rösteg, huur,’ zag eine vaan de jonges. ‘Neet te gaw noe. 't Is kaajd boete.’

‘Vertèl miech get,’ zag 'r. ‘Kaw veuj. Altied. Kaw veuj.’

'r Droonk 'ne groete slók aon ze nui glaas en 'r voolt vaan oet z'ne maog de wermde nao bove koume. ‘Lekker,’ zag 'r.

'r Bedach tot 'r allang niks mie gegete had, meh 't kós 'm niks versjele. Hoonger had 'r neet. 'r Pakde nog 'ne slók tege de kaw.

‘Zaolege Keersemes!’ zag 'r mer weer ins. Tege niemand eigelek.

De twie jonges keke ziech aon.

‘Iech geluif...,’ zag eine. D'n andere knikde. ‘Kom,’ zag 'r.

[p. 131]

De keersmaan lag opins z'ne kop op de taofel. 't Waor get teväöl allemaol veur 'm. De jonges stoonte op.

Meh de kastelein kaom debij en voont tot ze dee mins neet kóste achterlaote. Neet in zien zaak teminste.

‘Géér höb 'm in gebrach,’ zag 'r. ‘Geer moot 'm ouch mèt oet numme.’

Mèt tegezin pakde ze 'm oonder zien erm en drogen 'm min of mier nao boete. Heer leet z'ch mer geweerde.

't Waor nog kawwer gewoorde, meh häöm doog 't niks. Neet mie.

Nao get euverlègk staoke ze mèt 'm euver, de kèrk in. Achterin zatte ze 'm in 'ne beechstool. Secuur doge ze 't deurke touw.

Heer wis 't al neet mie.

't Waor d'n ölleger dee 'm weer einegszins bij z'n positieve brach. 't Doorde evels 'nen hielen tied ietot 'r wis boe 'r waor en ietot 'r genóg verzej had veur te bedinke wat 'r noe mós en kós doen.

Veur te beginne trok 'r z'n pruuk en z'ne baard aof. Mèt z'n möts debij verstoompelden 'r de boel oonder de zitting.

Veurluipeg zouw 'r mer stèl blieve zitte, bedach 'r. 'r Kós toch al slech zoe de kèrk in loupe. Raar eigelek, voont 'r. Noe zaot 'r weer in de kèrk. Nao jaore weer ins. De lèste kier wie z'n vrouw begraove woort. D'n Hollender waor gecremeerd zoonder mès of get. En 'r kós ziech d'n daag neet mie rappelere tot 'r nog in de keersnach nao de kèrk waor gewees. Heer mós toen nog e keend zien gewees. Heer wis 't neet mie. Meh 't doog 'm wel get. De meziek en de wierouk en de preek en alles. Heer woort gans leiherteg devaan.

Heer mós aon z'n ma dinke. En aon z'n vrouw. En aon d'n Hollender.

Heer mós z'n neus oetsnouve. Meh heer dörfde neet.

't Gaof nogal get cónsternatie, iers achter in de kèrk en later ouch väöraon, wie heer inins oet ziene beechstool kaom en te kemunie góng. De pestoer bleef zelfs effe in bedink stoon bij 'm. Of 'r twiefelde of 'r dat wel kós doen: E keersmenneke óns Hier geve. Meh vermoedelek umtot 't keersmes waor... Alloh.

't Mins véur de beechstool, die ziech daoneg versjrik had en ingehawwe ‘Hoe!’ had gerope wie heer zoe oonverhoeds te veursjijn waor gekoume, sjuifde veur 'm 'n bats op in de baank wie heer trökkaom. Heer hoofde neet mie in z'n hökske. Ederein waor vaan gooje wèl venach. Heer zelf ouch. Allein 't beie góng 'm neet good aof. 'r Wis 't allemaol neet mie zoe. Meh heer perbeerde toch.

Aoch, Slivvenier zal dao neet zoeväöl meujte mèt gehad höbbe. 't Zal veur Häöm ouch get apaarts zien gewees: 'ne keersmaan aon z'n taofel. Meh Heer heet plaots veur väöl soorte lui. Zoe'ne keersmaan kin wel debij, dink iech.

[p. 132]

Mesjiens d'n Hollender ouch nog, Godwèt.

In de kaffee weurt nog altied de bel gebruuk veur es eine e rundsje wèlt geve aon de teek.

En zelfs midden in de zomer zègke de vaste klante daan debij: ‘Zaolege Keersemes.’